Funkcja liniowa

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Szablon:Inne znaczenia

Wykres przykładowej funkcji liniowej w kartezjańskim układzie współrzędnych

Funkcja liniowa – dowolna funkcja matematyczna opisana równaniem liniowym, czyli postaci[1]:

xax+b,

gdzie argumentami xliczby rzeczywiste lub inne obiekty, które można dodawać i mnożyć, np. liczby zespolone. Parametry a,b są dowolnymi stałymi znanymi jako współczynnik kierunkowy[1] i wyraz wolny[2]. O dwóch zmiennych, z których każda jest funkcją liniową drugiej, mówi się, że są liniowo zależne lub w zależności liniowej[3]. Jest to uogólnienie:

Jeśli argumentami takiej funkcji są liczby rzeczywiste, to dziedziną może być cała oś rzeczywista, a wykresem w kartezjańskim układzie współrzędnych jest linia prosta[1].

Funkcje liniowe mają zastosowania związane z ich regularną strukturą i znanymi własnościami – w szczególności geometrycznymi:

Funkcje liniowe mają różne uogólnienia jak funkcje:

W algebrze liniowej „liniowość” definiuje nie w oparciu o własności geometryczne, lecz o własności algebraiczne zachowujące strukturę tzw. przestrzeni liniowych. Funkcje mające tę własność nazywa się przekształceniami liniowymi lub odwzorowaniami liniowymi, a określenie „funkcja liniowa” rezerwuje się dla funkcji opisywanych w tym artykule. Funkcja liniowa jest przekształceniem liniowym, jeśli jest funkcją jednorodną, tj. gdy b=0; mają one wówczas postać proporcjonalności prostej xax.

Definicja

Szablon:Zobacz też Niech f: będzie funkcją zmiennej rzeczywistej o wartościach rzeczywistych (o rzeczywistych dziedzinie i przeciwdziedzinie). Funkcję f nazywa się liniową, jeżeli dana jest wzorem

f(x)=ax+b,

gdzie a i b są ustalonymi stałymi rzeczywistymi. Niektóre źródłaSzablon:Odn wymagają dodatkowo, aby f była niezdegenerowana, tj.

a0.

Większość źródeł nie stawia takich wymagań.

Własności

Jeśli a0, to f jest nieograniczona, nieokresowa i monotoniczna: rosnąca dla a>0 i malejąca dla a<0, ponadto jest różnowartościowa i „na”, a co za tym idzie wzajemnie jednoznaczna. Jest więc odwracalna (jej funkcja odwrotna również jest liniowa). Jeśli b=0, to f jest nieparzysta.

Jeśli a=0, to f jest funkcją stałą i jako taka jest ograniczona, parzysta, nie jest również różnowartościowa ani „na”, czyli wzajemnie jednoznaczna. Nie jest więc odwracalna. Jeśli dodatkowo b=0, to jest jednocześnie nieparzysta.

Jeśli a0, to f ma dokładnie jedno miejsce zerowe postaci ba. Jeśli a=0, to f nie ma miejsc zerowych, gdy b0 i ma nieskończenie miejsc zerowych, gdy b=0.

Funkcję liniową wystarczy określić dla dowolnych dwóch różnych argumentów. Istotnie, jeśli y1=f(x1),y2=f(x2), to:

f(x)=y2y1x2x1x+y1x2y2x1x2x1.

Funkcja liniowa (jako funkcja wielomianowa) jest ciągła i różniczkowalna (a więc także gładka), przy czym pierwsza pochodna jest równa a, a kolejne są tożsamościowo równe zeru.

Wykres funkcji liniowej

Wykresy trzech funkcji liniowych. Funkcje o równoległych wykresach zaznaczonych kolorami czerwonym i niebieskim mają ten sam współczynnik kierunkowy, z kolei funkcje o wykresami w kolorach czerwonym i zielonym mają równe wyrazy wolne, skąd mają ten sam punkt przecięcia z osią OY.

Szablon:Zobacz też W układzie współrzędnych prostoliniowych (na płaszczyźnie) funkcja liniowa xax+b ma wykres będący prostą, przy czym

  • przecina ona oś OY w punkcie (0,b)
  • przecina ona oś OX w punkcie (ba,0) dla a0, nie przecina tej osi, gdy a=0,b0.

W układzie współrzędnych prostokątnych (tzn. o prostopadłych osiach) z równymi jednostkami (tzn. wektorami jednostkowymi definiującymi osie) zachodzi

a=tg α,

gdzie α jest kątem skierowanym między wykresem i osią OX.

Oznacza to, że współczynnik kierunkowy jest tangensem kąta skierowanego α, co tłumaczy nazwę tego współczynnika.

Każda prosta nierównoległa do osi OY jest wykresem pewnej funkcji liniowej.

Własności grupowe i reprezentacja macierzowa

  • Złożenie dwóch funkcji liniowych jest funkcją liniową. Niech:
f(x)=ax+b,g(x)=a1x+b1.
Wówczas
(gf)(x)=a1(ax+b)+b1=a1ax+a1b+b1
także jest funkcją liniową.
  • Dla funkcji f(x)=ax+b i e(x)=x zachodzi
(fe)(x)=(ef)(x)=f(x).
  • Ponadto dla funkcji f(x)=ax+b, w której a0, funkcja g(x)=1axba jest funkcją odwrotną:
(fg)(x)=(gf)(x)=e(x).

Ponieważ niezdegenerowana funkcja liniowa jest bijekcją, więc działanie składania takich funkcji jest działaniem łącznym. Oznacza to, że zbiór niezdegenerowanych funkcji liniowych jest grupą.

Funkcję liniową f(x)=ax+b można reprezentować jako macierz postaci:

F=[ab01].

przy tym mnożeniu takich macierzy odpowiada składanie funkcji liniowych.

Własności algebraiczne zbioru funkcji liniowych wynikają z własności pierścienia macierzy górnotrójkątnych powyższej postaci. Jeśli dodatkowo a0, to macierze te tworzą grupę ze względu na mnożenie[uwaga 1].

Własności geometryczne i uogólnienia

Niezdegenerowana funkcja liniowa f: postaci f(x)=ax+b jest podobieństwem prostej na siebie, przy tym |a| jest skalą tego podobieństwa.

Ponadto:

  • dla a=1,b=0 jest to tożsamość,
  • dla a=1,b0 jest to translacja o przesunięciu b,
  • dla a=1 jest to symetria środkowa względem punktu b2.

Dla a>0 jest to podobieństwo parzyste (z zachowaniem orientacji), dla a<0 jest to podobieństwo nieparzyste (ze zmianą orientacji)[uwaga 2].

Jeśli f nie jest translacją, tj. a1, to ma ona punkt stały b1a.

Funkcja liniowa niezdegenerowana f: ma swoje uogólnienie na płaszczyznę 2 i ogólniej – na n i nazywa się wówczas przekształceniem afinicznym (w przypadku prostej przekształcenia afiniczne sprowadzają się do podobieństw):

f(x)=ax+b,

gdzie x,bn, a jest nieosobliwą macierzą n×n.

Jest to najogólniejsza struktura, w której możliwe jest zdefiniowanie funkcji o tym wzorze.

Innym uogólnieniem niezdegenerowanej funkcji liniowej jest funkcja f:n postaci

f(x)=a1x1+a2x2++anxn+b,

gdzie nie wszystkie ai są zerowe.

Jej wykresem jest pewna hiperpłaszczyzna w przestrzeni n.

Przykłady zależności liniowych

Matematyka

an=rn+a1r,
gdzie r jest różnicą ciągu, a1 jego pierwszym wyrazem.

Fizyka

TF=95TC+32.
xt=𝐯t+x0,
gdzie v jest prędkością, x0 położeniem początkowym.
W ruchu jednostajnie przyspieszonym prędkość vt jest liniową funkcją czasu t.
vt=at+v0,
gdzie a jest przyspieszeniem, v0 jest prędkością początkową.
  • Efekt Dopplera: jeśli obserwator zbliża się z prędkością vo do nieruchomego źródła fali o częstotliwości fz, to częstotliwość fo odbieranej przez niego fali jest funkcją liniową jego własnej prędkości vo:
fo=fzvvo+fz,
gdzie v jest prędkością fali w ośrodku.

Uwagi

Szablon:Uwagi

Przypisy

Szablon:Przypisy

Bibliografia

Literatura dodatkowa

Linki zewnętrzne

Szablon:Commonscat

Szablon:Wielomiany Szablon:Funkcje elementarne Szablon:Teoria grup

Szablon:Kontrola autorytatywna


Błąd rozszerzenia cite: Istnieje znacznik <ref> dla grupy o nazwie „uwaga”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="uwaga"/>