Twierdzenie Goldstine’a
Twierdzenie Goldstine’a – twierdzenie mówiące, że obraz kuli jednostkowej przestrzeni unormowanej poprzez kanoniczne odwzorowanie w drugą przestrzeń sprzężoną
jest gęsty w kuli jednostkowej przestrzeni w sensie *-słabej topologii (tzn. topologii ), tj.
W szczególności, obraz samej przestrzeni poprzez odwzorowanie jest gęsty w w sensie *-słabej topologii.
Nazwa twierdzenia pochodzi od nazwiska Hermana Heine Goldstine’a, który udowodnił nieco mniej ogólną jego wersję w 1938 roku[1].
Dowód
Z wypukłości kuli oraz liniowości wynika, że obraz jest wypukłym podzbiorem Ponieważ z *-słabą topologią jest przestrzenią liniowo-topologiczną, domknięcie jest również zbiorem wypukłym. Jako zbiór *-słabo domknięty w z twierdzenia Banacha-Alaoglu, jest on *-słabo zwarty. Gdyby zbiór ten nie był całą kulą to istniałby funkcjonał który nie należy do domknięcia Z twierdzenia o oddzielaniu istniałby wówczas funkcjonał oraz liczba o tej własności, że
Z drugiej jednak strony,
To jednak prowadzi do sprzeczności, gdyż
(bo należy do ), ale
Uwagi
W 1948 Jacques Dixmier udowodnił, że twierdzenie w pewnym sensie przeciwne w konktekście *-słabych topologii w przestrzeni sprzężonej nie jest prawdziwe. Dokładniej, istnieje przestrzeń Banacha o tej własności, że dla pewnej podprzestrzeni jej przestrzeni sprzężonej która jest *-słabo gęsty i dla każdego zbiór
nie jest *-słabo gęsty. oznacza kulę w przestrzeni o środku w zerze i promieniu [2].
Przypisy
Bibliografia
- ↑ H.H. Goldstine, Weakly complete Banach spaces, „Duke Math. J.”, 4 (1938), 125–131.
- ↑ J. Diximer, Sur un théorème de Banach. Duke Math. J. 15 (1948), s. 1057–1071.