Krzywizna krzywej

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Wzory i definicje

Krzywiznę krzywej płaskiej definiuje się jako[1]:

κ=limΔS0|Δφ|ΔS=|dφdS|.

Natomiast krzywiznę ze znakiem:

κ=limΔS0ΔφΔS=dφdS,

gdzie Δφ jest kątem pomiędzy stycznymi do krzywej na końcach łuku, a ΔS długością tego łuku.

Krzywizna okręgu jest w każdym punkcie jednakowa i równa odwrotności jego promienia.

Wzory na krzywiznę κ w punkcie P(x0,y0) są następująceSzablon:R:

κ=|y'0|(1+y'02)3/2.
  • Dla krzywej określonej parametrycznie x=p(t),y=q(t) w układzie kartezjańskim:
κ=|y'0x'0x'0y'0|(x'02+y'02)3/2.
κ=|r02+2r'02r0r'0|(r02+r'02)3/2.

Promieniem krzywizny krzywej w danym punkcie P nazywamy odwrotność jej krzywizny w tym punkcie, obliczonym jednym ze wzorów podanych powyżej:

R=1κ.

Środkiem krzywizny krzywej w danym punkcie P(x0,y0) nazywamy punkt S(ξ,η), leżący na normalnej do krzywej w punkcie P po stronie jej wklęsłości w odległości od P równej promieniowi krzywizny.

Wzory na współrzędne środka krzywizny w punkcie P krzywej są następujące:

  • Dla krzywej o równaniu y=f(x):
ξ=x0y'01+y'02y'0,
η=y0+1+y'02y'0.
  • Dla krzywej o równaniach x=p(t),y=q(t):
ξ=x0y'0x'02+y'02y'0x'0y'0x'0,
η=y0+x'0x'02+y'02y'0x'0y'0x'0.

Dowód

Krzywizna krzywej y=f(x) w punkcie C=(xC,yC) jest równa granicy ilorazu kąta φ pomiędzy stycznymi poprowadzonymi w punktach C i B=(xB,yB) a długością łuku L między C a B, gdy BC:

κ=lim\limits BCφL.

Kąt φ można inaczej zapisać jako różnicę kątów pomiędzy stycznymi:

φ=arctg(f(xB))arctg(f(xC)).

Natomiast długość łuku L jako całkę oznaczoną:

L=xCxBf(t)2+1 dt.

Wtedy, zważając na to, że BCxBxC:

κ=lim\limits xBxCarctg(f(xB)arctg(f(xC))xCxBf(t)2+1 dt.

Ponieważ mamy do czynienia z wyrażeniem nieoznaczonym 00, dlatego stosujemy regułę de l’Hospitala:

κ=lim\limits xBxCddxB(arctg(f(xB))arctg(f(xC)))ddxBxCxBf(t)2+1 dt.

Pochodna ddxarctg(x) jest równa 1x2+1, natomiast korzystając z podstawowego twierdzenia rachunku całkowego, mamy:

κ=lim\limits xBxCf(xB)f(xB)2+11f(xB)2+1=f(xC)(f(xC)2+1)1+1/2.

Dla funkcji uwikłanej F(x,y)=0 wystarczy zamienić f(x) na dydx przez co wzór przyjmuje następującą postać:

κ=d2ydx2((dydx)2+1)3/2.

Jest wtedy jednak zależny zarówno od x, jak i y.

Podobny tok rozumowania występuje dla krzywych parametrycznych.

Inny dowód

Krzywa dana w sposób jawny

Promień ρ krzywizny krzywej

Dana jest krzywa płaska[2] o równaniu y=f(x) i ciągłych pochodnych y(x),y(x). Na krzywej wyróżnimy dwa jej punkty P(xo,yo) i Q(x1,y1). Styczne do krzywej poprowadzone w tych punktach opisane są równaniami Szablon:Wzór

Proste prostopadłe do tych stycznych w punktach P,Q, zwane normalnymi, otrzymamy, zmieniając wartości współczynników kierunkowych w równaniach Szablon:LinkWzór Szablon:Wzór

Punkt S1(xs,ys), w którym przecinają się te normalne, otrzymamy, rozwiązując układ równań Szablon:LinkWzór

xs=xoλf(xo),
ys=yo+λ,

gdzie:

λ=x1xo+[f(x1)f(xo)]f(x1)f(x1)f(xo).

Dzielimy teraz licznik i mianownik przez x1xo i po przejściu do granicy x1xo (punkt S1(xs,ys) zmierza do punktu So(x*,y*)) otrzymujemy proste wzory dla współrzędnych środka krzywizny krzywej w punkcie P

x*=xoλ*f(xo),y*=yo+λ*,

gdzie:

λ*=1+[f(xo)]2f(xo).

Promień krzywizny krzywej ρ otrzymamy z równania

ρ2=(xox*)2+(yoy*)2=(λ*f(xo))2+λ*2=λ*2(1+[f(xo)]2)=
=(1+[f(xo)]2)3[f(xo)]2ρ=(1+[f(xo)]2)32|f(xo)|.

Krzywa opisana parametrycznie

Przez dwa punkty P(xo,yo),Q(x1,y1) krzywejSzablon:R opisanej równaniami x=x(t),y=y(t) przechodzi sieczna dana równaniem

y1yox1xo=yyoxxo lub y=yo=y1yox1xo(xxo).

Dzieląc licznik i mianownik przez tto i przechodząc do granicy x1xo, otrzymujemy

yyo=y˙ox˙o(xxo),

gdzie x˙o,y˙o są pochodnymi względem parametru t liczonymi w punkcie P.

Przez punkty P,Q poprowadzimy dwie normalne o równaniach

yyo=x˙oy˙o(xxo),yy1=x˙1y˙1(xx1).

Rozwiązaniem tych równań są współrzędne xs,ys punktu S1, w którym przecinają się proste normalne

xs=xoλy˙o,ys=yo+λx˙o,

gdzie:

λ=x˙1(x1xo)+y˙1(y1yo)x˙o(y˙1y˙o)y˙o(x˙1x˙o).

Licznik i mianownik ułamka dzielimy przez t1to i po przejściu do granicy tto otrzymujemy współrzędne środka So krzywizny krzywej w jej punkcie P

x*=xoλy˙o,y*=yo+λx˙o,λ=x˙o2+y˙o2x˙oy¨oy˙ox¨o.

Promień krzywizny ρ równy jest odległości punktów P i So

ρ2=(x*xo)2+(y*yo)2=λ2(yo'2+xo'2),
ρ=(x˙o2+y˙o2)32|x˙oy¨oy˙ox¨o|.

Krzywa jako funkcja uwikłana

Dana jest krzywaSzablon:R o równaniu F(x,y)=0, gdzie F(x,y) jest funkcją ciągłą wraz z pochodnymi cząstkowymi dwu pierwszych rzędów w otoczeniu punktu P(xo,yo).

Jeżeli Fy(xo,yo)0, to w otoczeniu punktu P można funkcji F nadać postać y=f(x), gdzie f(xo)=yo i mamy

f'(x)=FxFy,f'(x)=Fx2Fyy2FxFyFxy+Fy2FxxFy3=ZFy3.

Równanie stycznej do krzywej yyo=f'(xo)(xxo) przybiera teraz postać

Fx(xo,yo)(xxo)+Fy(xo,yo)(yyo),

a równania normalnych w punktach P(xo,yo),Q(x1,y1)

Fy(xo,yo)(xxo)Fx(xo,yo)(yyo),
Fy(x1,y1)(xx1)Fx(x1,y1)(yy1).

Po wprowadzeniu oznaczeń Fx(xo,yo)=Fxo,Fy(xo,yo)=Fyo,Fx(x1,y1)=Fx1,Fy(x1,y1)=Fy1

rozwiązanie tych równań ma postać

x=xoλFox,y=yoλFoy,
λ=Fx1(y1yo)Fy1(x1xo)Fyo(Fx1Fxo)Fxo(Fy1Fyo).

Po przejściu do granicy QP, otrzymujemy

x*=xoλ*Fox,y*=yoλ*Foy,

gdzie:

λ*=Fx2+Fy2Z,Z=Fx2Fyy2FxFyFxy+Fy2Fxx.

Promień krzywizny wyraża się wzorem

ρ2=(x*xo)2+(y*yo)2=(λ*Fx)2+(λ*Fy)2,
ρ=(Fx2+Fy2)3/2|Z|.

Przykłady

Obliczanie krzywizny krzywej Lissajous opisanej równaniami:

x(t)=Asin(at+δ),y(t)=Bsin(bt).

Wartości poszczególnych pochodnych:

x(t)=Aacos(at+δ),
y(t)=Bbcos(bt),
x(t)=Aa2sin(at+δ),
y(t)=Bb2sin(bt).

Krzywizna jako funkcja parametru t:

κ(t)=Bb2sin(bt)Aacos(at+δ)+Aa2sin(at+δ)Bbcos(bt)(A2a2cos2(at+δ)+B2b2cos2(bt))3/2.

W szczególności dla okręgu A=B=r,a=b=1,δ=π2,
krzywizna nie zależy od parametru t:

κ(t)=rsin(t)(rsin(t))+rcos(t)rcos(t)(r2sin2(t)+r2cos2(t))3/2=r2r3=1r.

Natomiast dla elipsy a=b=1,δ=π2,
krzywizna zależy od parametru t:

κ(t)=Bsin(t)(Asin(t))+Acos(t)Bcos(t)(A2sin2(t)+B2cos2(t))3/2=AB(A2sin2(t)+B2cos2(t))3/2.
Uwaga

W ogólnym przypadku AB,ab,δR krzywe Lissajous mają przecięcia (istnieją takie t1,t2R, dla których x(t1)=x(t2),y(t1)=y(t2)).

Zobacz też

Przypisy

Szablon:Przypisy

Szablon:Kontrola autorytatywna