Wzory Freneta

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Krzywa przestrzenna, wektory T t, N n, B b i płaszczyzna ściśle styczna rozpięta na wektorach T, N i o wektorze normalnym B.

Wzory Fréneta, wzory Fréneta-Serreta – wzory wyrażające zależności pomiędzy wektorami tworzącymi krawędzie tzw. trójścianu Freneta, zaczepionymi w pewnym punkcie badanej krzywej i określającymi jej geometryczne własności przestrzenne w tym punkcie.

Zapis wektorowy

W zapisie wektorowym wzory Freneta mają następującą postać

d𝐫ds=𝐭,|𝐭|=1,
d𝐭ds=1ρ𝐧=𝐍
d𝐧ds=1ρ𝐭1τ𝐛
d𝐛ds=1τ𝐧

gdzie[1]:

sparametr naturalny krzywej (długość łuku),
𝐫wektor wodzący punktu na krzywej,
𝐭wektor styczny,
𝐧(=ρ𝐍) – wektor normalnej głównej,
𝐛(=ρ𝐇)wektor binormalny,
𝐍 – wektor krzywizny,
ρ – promień krzywizny,
κ(=1ρ)krzywizna krzywej,
τ – promień torsji krzywej (promień drugiej krzywizny),
T(=1τ)torsja krzywej (druga krzywizna),
𝐇(A,B,C),𝐆(L,M,N)wektory normalne płaszczyzn: ściśle stycznej i prostującej.

Z punktem P na krzywej przestrzennej K można związać dwa lokalne układy ortogonalnych osi liczbowych. Pierwszy z nich jest nieruchomy, prawoskrętny i określony przez wersory 𝐢,𝐣,𝐤. Drugi prawoskrętny układ wersorów 𝐭,𝐧,𝐛 jest związany z krzywą i określa trzy istotne kierunki: styczny, normalny i binormalny. Dwa pierwsze wyznaczone są przez wersory Szablon:Wzór

gdzie: Szablon:Wzór

a trzeci jest definiowanySzablon:R wzorem Szablon:Wzór

Jeżeli krzywa S leży na płaszczyźnie π o normalnej 𝐰, to wektor binormalnej 𝐛 do tej krzywej w każdym jej punkcie jest stały i 𝐛=𝐰. Płaszczyzna π jest w tym przypadku płaszczyzną ściśle styczną dla dowolnego punktu krzywej S.

W analizie przestrzennych właściwości krzywych istotną rolę odgrywają pochodne wersorów krawędzi trójścianu Freneta.

Na podstawie wzoru Szablon:LinkWzór mamy Szablon:Wzór

i różniczkując wzór Szablon:LinkWzór, otrzymujemy Szablon:Wzór

ponieważ 𝐍 i 𝐧 są kolinearne. Ponadto z Szablon:LinkWzór wynika, że 𝐛'𝐭=0, a ponieważ również 𝐛'𝐛=0,

więc Szablon:Wzór

gdzie 1τ=T jest torsją krzywej w punkcie P, określoną wzorem Szablon:LinkWzór.

Teraz można już obliczyć pochodną normalnej głównej, korzystając ze wzoru 𝐧=𝐛×𝐭 Szablon:Wzór

Poniższa tabelka zawiera kosinusy kierunkowe wersorów Freneta osi stycznej, normalnej i binormalnej z kierunkami osi 0x,0y,0z.

x y z
𝐭 α β γ
𝐧 α1 β1 γ1
𝐛 α2 β3 γ2

Wzory dla pochodnych wersorów Freneta zestawiono poniżejSzablon:R.

𝐢 𝐣 𝐤
𝐭' α1ρ β1ρ γ1ρ
𝐧' αρα2τ βρβ2τ γργ2τ
𝐛' α1τ β1τ γ1τ

Torsję krzywej można obliczyć, korzystając ze wzoru Szablon:LinkWzór po uwzględnieniu Szablon:LinkWzór i Szablon:LinkWzór Szablon:Wzór dzięki temu, że (𝐭×𝐍)𝐍=0.

Torsja T określona w dowolnym punkcie P krzywej K wzorem 𝐛'𝐧 stanowi pewną miarę zwichrowania tej krzywej w bliskim otoczeniu punktu P. Polega ono na wychylaniu się krzywej z jej płaszczyzny ściśle do niej stycznej w tym punkcie. Gdy torsja ma wartość zerową krzywa w otoczeniu punktu P jest płaska, bez zwichrowania.

Zapis parametryczny

Dana jest krzywa przestrzenna K opisana parametrycznie równaniami[2] Szablon:Wzór

Na tej krzywej wyróżnimy dwa punkty Po(xo,yo,zo), P1(x1,y1,z1) odpowiadające dwom wartościom to,t1 parametru t. Przez te punkty przechodzi sieczna opisana równaniem Szablon:Wzór

Dzieląc mianowniki przez t1to i przechodząc do granicy t1to, otrzymujemy równanie linii stycznej do krzywej K w punkcie Po Szablon:Wzór

gdzie przez x˙o,y˙o,z˙o oznaczono pochodne względem parametru liczone w punkcie Po.

Równanie o postaci Szablon:LinkWzór jest konsekwencją kolinearności wektorów 𝐫𝐫o i 𝐫˙o.

Równanie płaszczyzny normalnej σo (prostopadłej) do krzywej w punkcie Po można zapisać w postaciSzablon:R iloczynu skalarnego wektora stycznego do niej z dowolnym wektorem leżącym w płaszczyźnie σo Szablon:Wzór

Równanie płaszczyzny ściśle stycznej πo do krzywej w punkcie Po zapiszemy w postaci Szablon:Wzór

Problem polega teraz na tym, aby określić współrzędne A,B,C takiego wektora 𝐇o, który byłby prostopadły do płaszczyzny ściśle stycznej πo.

Rozważmy równanie takiej płaszczyzny π1, na której leży styczna i która

  • przechodzi przez punkt Po – a zatem każdy jej wektor 𝐫𝐫o jest prostopadły do 𝐇1:

Szablon:Wzór

oraz

  • każdy wektor 𝐫1𝐫o leżący na płaszczyźnie π1 jest prostopadły do 𝐇1:

Szablon:Wzór

Wektor 𝐇1 jest również prostopadły do wektora stycznego 𝐫˙o, który leży na π1: Szablon:Wzór

Wykorzystując wzór Taylora zamiast Szablon:LinkWzór, możemy napisać Szablon:Wzór

gdzie h=t1to,λ=xo+θh,0<θ<1.

Po uwzględnieniu Szablon:LinkWzór i Szablon:LinkWzór otrzymujemy Szablon:Wzór

Można teraz z Szablon:LinkWzór i Szablon:LinkWzór wyznaczyć niewiadome A1B1,C1 i na podstawie Szablon:LinkWzór otrzymuje się, po przejściu do granicy t1to Szablon:Wzór

Tak więc wektor 𝐇o prostopadły do płaszczyzny ściśle stycznej ma współrzędne Szablon:Wzór

Przez punkt Po krzywej K przechodzą trzy wzajemnie prostopadłe płaszczyzny tworzące trójścian Freneta[3]:

  • ściśle styczna (o wektorze normalnym 𝐇0(A,B,C)) – równanie Szablon:LinkWzór i Szablon:LinkWzór,
  • normalna (o wektorze normalnym 𝐫˙0(x˙0,y˙0,z˙0)) – równanie Szablon:LinkWzór,
  • prostująca (o wektorze normalnym 𝐆0(L,M,N)) – prostopadła do dwu poprzednich. Jej równanie ma postać

Szablon:Wzór

Wektor 𝐆o=(L,M,N) jest prostopadły do obydwu wektorów 𝐇o=(A,B,C) i 𝐫˙o=(x˙o,y˙o,z˙o) i dlatego muszą być spełnione dwa równania Szablon:Wzór Szablon:Wzór

Rozwiązanie równań Szablon:LinkWzór i Szablon:LinkWzór ma postać wzorów Szablon:Wzór

Krawędziami trójścianu Freneta są proste:

  • styczna – o wersorze 𝐭 i równaniu Szablon:LinkWzór,
  • normalna główna – o wersorze 𝐧 i prostopadła do płaszczyzny prostującej, określona równaniem

Szablon:Wzór

  • binormalna – o wersorze 𝐛 i prostopadła do płaszczyzny ściśle stycznej, określona równaniem

Szablon:Wzór

Zachodzą przy tym następujące tożsamości Szablon:Wzór Szablon:Wzór

  • Krzywizna i torsja krzywej

Płaszczyzna normalna do krzywej K w jej punkcie P1(x1,y1,z1) opisana jest równaniem Szablon:Wzór

gdzie 𝐭1 jest wektorem stycznym do krzywej w punkcie P1.

Przecina ona normalną główną Szablon:LinkWzór w punkcie S1 o współrzędnych Szablon:Wzór

Po podstawieniu Szablon:LinkWzór do Szablon:LinkWzór i uwzględnieniu Szablon:LinkWzór otrzymujemy wartość parametru Szablon:Wzór

określającą położenie punktu S1 na kierunku normalnej głównej.

Po podzieleniu licznika i mianownika przez t1to i po przejściu do granicy t1to otrzymujemy Szablon:Wzór

Gdy punkt P1 dąży do punktu Po punkt S1 dąży do punktu So o współrzędnych Szablon:Wzór

Po wykorzystaniu tożsamości Szablon:LinkWzór otrzymujemy Szablon:Wzór

Punkt o współrzędnych Szablon:LinkWzór nazywany jest środkiem krzywizny krzywej K w jej punkcie Po. Miejscem geometrycznym środków krzywizny krzywej K, o współrzędnych x*,y*,z*, jest krzywa K* zwana ewolutą krzywej K.

Odległość punktu So od punktu Po jest tak zwanym promieniem krzywizny ρ krzywej w jej punkcie Po. Odległość tę oblicza się na podstawie wzorów Szablon:LinkWzór po uwzględnieniu tożsamości Szablon:LinkWzór

ρ2=(x*xo)2+(y*yo)2+(z*zo)2=L2λo2+M2λo2+N2λo2=λo2(L2+M2+N2),

Szablon:Wzór

Krzywiznę krzywej określa wzór Szablon:Wzór

Krzywizna κ nazywana jest pierwszą krzywizną krzywej dla odróżnienia jej od drugiej krzywizny T nazywanej torsją krzywej. Torsja T jest miarą skrętu krzywej związanego z obrotem trójścianu Freneta dokoła osi stycznej. Obrót ten można obliczyć, wprowadzając do rozważań jednostkowy wektor

𝐡=𝐇|𝐇|,
𝐇=A𝐢+B𝐣+C𝐤=|𝐢𝐣𝐤x'y'z'x'y'z'|,

Szablon:Wzór

dzięki któremu torsję T można zdefiniować wzorem Szablon:Wzór

przy czym Szablon:Wzór

dzięki temu, że po uwzględnieniu tożsamości Lagrange’a Szablon:Wzór

Na podstawie Szablon:LinkWzór i dzięki temu, że 𝐇=1ρ𝐛, otrzymujemy Szablon:Wzór

Przykłady

1. Elipsa

x(t)=acost,y(t)=bsint,z(t)=0,
x˙(t)=asint,y˙(t)=bcost,z˙(t)=0,
ds(t)=x˙2+y˙2dt=σ(t)dt,dtds=1σ,
σ(t)=a2sin2t+b2cos2t,σ˙=a2b2σsintcost,
x'(s)=aσsint,y'(s)=bσcost,
x'(s)=ab2σ4cost,y'=a2bσ4sint,
ρ=1(x')2+(y')2=σ3ab,
𝐛=𝐭×𝐧=|𝐢𝐣𝐤aσsintbσcost0bσcostaσsint0|=(0,0,1),
T=0  -  ponieważ 𝐛=const.

2. Okrąg na płaszczyźnie o normalnej: 𝐛=(0,sinα,cosα).

x(t)=rcost,y(t)=rcosαsint,z(t)=rsinαsint,
x˙(t)=rsint,y˙(t)=rcosαcost,z˙(t)=rsinαcost,
ds=x˙2+y˙2+z˙2dt=rdt,
x'(s)=sint,y'(s)=cosαcost,z'(s)=sinαcost,
x'(s)=1rcost,y'(s)=1rcosαsint,z'(s)=1rsinαsint,
ρ=1(x')2+(y')2+(z')2=r,
𝐛=𝐭×𝐧=|𝐢𝐣𝐤sintcosαcostsinαcostcostcosαsintsinαsint|=(0,sinα,cosα),
T=0  -  ponieważ 𝐛=const.

3. Spirala na walcu kołowym, linia śrubowa – krzywa „nawinięta” na walec o promieniu r. Spirala jest prawoskrętna wokoło osi 0z.

x(t)=rcost,y(t)=rsint,z(t)=hr2πt,
x˙(t)=rsint,y˙(t)=rcost,z˙(t)=hr2π,
ds=x˙2+y˙2+z˙2dt=rσdt,dtds=1rσ,t=srcosφ,
σ=1+(h24π2),1σ=cosφ,h2πσ=sinφ,

gdzie φ jest kątem nachylenia stycznej do osi pręta względem płaszczyzny 0xy kołowego przekroju walca,

x'(s)=cosφsint,y'(s)=cosφcost,z'(s)=sinφ,
x'(s)=1rcos2φcost,y'(s)=1rcos2φsint,z'(s)=0,
ρ=1(x')2+(y')2=rcos2φ,

stąd

x'(s)=1ρcost,y'(s)=1ρsint,z'(s)=0,
x'(s)=1ρrσsint,y'(s)=rρrσcost,z'(s)=0,
𝐛=𝐭×𝐧=|𝐢𝐣𝐤cosφsintcosφcostsinφcostsint0|=
=(sinφsint,sinφcost,cosφ),
T=|cosφsintcosφcostsinφcostsint01rσsint1rσcost0|=1rσsinφ=1rcosφsinφ.

4. Parabola płaska

x(t)=t,y(t)=t2,z(t)=0,
x˙(t)=1,y˙(t)=2t,z˙(t)=0,
ds(t)=x˙2+y˙2+z˙2dt=σ(t)dt,dtds=1σ,
σ(t)=1+4t2,σ˙(t)=4tσ,
x'(s)=1σ,y'(s)=2tσ,z(s)=0,
x'(s)=4tσ4,y'(s)=2σ4,z'(s)=0,
ρ=1(x')2+(y')2=σ32,
𝐛=𝐭×𝐧=|𝐢𝐣𝐤1σ2tσ02tσ1σ0|=(0,0,1),
T=ρ2|x'y'0x'y'0x'y'0|=0.

5. Parabola przestrzenna

x(t)=t,y(t)=t2,z(t)=ht,
x˙(t)=1,y˙(t)=2t,z˙(t)=h,
ds(t)=x˙2+y˙2+z˙2dt=σ(t)dt,dtds=1σ
σ(t)=1+h2+4t2,σ˙(t)=4tσ,
x'(s)=1σ,y'(s)=2tσ,z'(s)=hσ,
x'(s)=4tσ4,y'(s)=2κ2σ4,z'(s)=4htσ4,
x'(s)=4σ7(σ216t2),y'(s)=32κ2tσ7,z'(s)=4hσ7(σ216t2),
ρ=1(x')2+(y')2+(z')2=σ32κ,κ=1+h2,
𝐛=𝐭×𝐧=|𝐢𝐣𝐤1σ2tσhσ2tκσκ2κσ2htκσ|=(hκ,0,1κ),
T=|1σ2tσhσ2tκσκ2κσ2htκσ2κσ4(σ216t2)16κ2tκσ42hκσ4(σ216t2),|=0.

Zerowanie się torsji wynika również bezpośrednio z faktu, że 𝐛=const. Rozważana krzywa w całości leży na swojej płaszczyźnie ściśle stycznej o normalnej 𝐛.

6. Spirala Archimedesa

x(t)=atcost,y(t)=atsint,z(t)=0,
x˙(t)=a(costtsint),y˙(t)=a(sint+tcost),z˙(t)=0,
ds(t)=x˙2+y˙2dt=σ(t)dt,
σ(t)=a1+t2,σ˙(t)=a2tσ,
x'(s)=aσ(costtsint),y'(s)=aσ(sint+tcost),z'(s)=0,
x'(s)=aσ4(μtcost+νsint),μ=a2+σ2,
y'(s)=aσ4(νcostμtsint),ν=2σ2a2t2,
ρ=1(x')2+(y')2=σ4α,α=aμ2t2+ν2,
𝐛=𝐭×𝐧=|𝐢𝐣𝐤aσ(costtsint)aσ(sint+tcost)0aα(μtcost+νsint)aα(νcostμtsint)0|=
=[0,0,a2σα(t2+2)]=(0,0,1),
T=0.

7. Spirala stożkowa – krzywa „nawinięta” na stożek kołowy.

x(t)=(a+bt)cost,y(t)=(a+bt)sint,z(t)=ht
x˙(t)=bcost(a+bt)sint,
y˙(t)=bsint+(a+bt)cost,z˙(t)=h,
ds(t)=x˙2+y˙2+(z˙)2+dt=σ(t)dt,
σ(t)=b2+h2+(a+bt)2,σ˙(t)=bσ(a+bt),
x'(s)=1σ[bcost(a+bt)sint],
y'(s)=1σ[bsint+(a+bt)cost],z'(s)=hσ,
x'(s)=1σ4(μcost+νsint),
y'(s)=1σ4(νcostμsint),z'(s)=bhσ4(a+bt),
μ=(σ2+b2)(a+bt),ν=b[2σ2(a+bt)2],
ρ=1(x')2+(y')2+(z')2=σ4κ,κ=μ2+ν2+b2h2(a+bt)2,
𝐛=𝐭×𝐧=|𝐢𝐣𝐤1σ[(bcost(a+bt)sint]1σ[bsint+(a+bt)cost]hσ1κ(μcost+νsint)1κ(νcostμsint)bhκ(a+bt)|=
={hσκ[2bcost+(a+bt)sint],hσκ[(a+bt)cost+2bsint],σκ[2b2+(a+bt)2]},
|𝐛|=1,
x'(s)=1σ7(γcostβsint),
y'(s)=1σ7(βcost+γsint),
z'(s)=b2hσ7[σ24(a+bt)2],
β=μσ2+4νb(a+bt),γ=νσ24μb(a+bt),
T=|1σ[bcost(a+bt)sint]1σ[bsint+(a+bt)cost]hσ1κ(μcost+νsint)1κ(νcost)μsint)bhκ(a+bt)1κσ3(γcostβsint)1κσ3(βcost+γsint)b2hκσ3[σ24(a+bt)2]|.

8. Spirala na walcu eliptycznym – krzywa „nawinięta” na taki walec o półosiach a,b.

x(t)=acost,y(t)=bsint,z(t)=ht,
x˙(t)=asint,y˙(t)=bcost,z˙(t)=h,
ds(t)=x˙2+y˙2+z˙2dt=σ(t)dt,
σ(t)=a2sin2t+b2cos2t+h2,
x'(s)=aσsint,y'(s)=bσcost,z'(s)=hσ,
x'(s)=ασ4cost,y'(s)=βσ4sint,
z'(s)=γσ4sintcost,
α=a(b2+h2),β=b(a2+h2),γ=h(a2b2),
ρ=1(x')2+(y')2+(z')2=σ4κ,
κ=α2cos2t+β2sin2t+γ2sin2tcos2t,
𝐛=𝐭×𝐧=|𝐢𝐣𝐤aσsintbσcosthσακcostβκsintγκsintcost|=
=(bhκσsint,ahκσcost,abκσ),
x'(s)=ασ7(4γhcos2t+σ2)sint,
y'(s)=βσ7(4γhsin2t+σ2)cost,
z'(s)=γσ7[4γhsin2tcos2tσ2(cos2tsin2t)].

9. Sinusoida „nawinięta” na walec kołowy.

x(t)=rcost,y(t)=rsint,z(t)=hsinnt,
x˙(t)=rsint,y˙(t)=rcost,z˙(t)=nhcosnt,
ds(t)=x˙2+y˙2+z˙2dt=σ(t)dt,
σ(t)=r2sin2t+r2cos2t+n2h2cos2nt,
x'(s)=rσsint,y'(s)=rσcost,z'(s)=nhσcosnt,
x'(s)=rσ4(φsint+σ2cost),
y'(s)=rσ4(φcostσ2sint),z'(s)=nhσ4ψ,
φ(nt)=n3h2sinntcosnt,ψ(nt)=(n3h2cos2ntσ2)sinnt,
ρ=1(x')2+(y')2+(z')2=σ4κ,
κ=r2(φ2+σ4)+n2h2ψ2,
𝐛=𝐭×𝐧=|𝐢𝐣𝐤rσsintrσcostnhσcosntrκ(φsint+σ2cost)rκ(φcostσ2sint)nhκψ|.

10. Cykloida

x(t)=rtcsint,y(t)=rccost,z(t)=0,
x˙(t)=rccost,y˙(t)=csint,
ds=x˙2+y˙2dt=σ(t)dt,
σ(t)=r2+c22rccost,σ˙(t)=rcσsint,
x'(s)=1σ(rccost),y'(s)=cσsint,
x'(s)=1σ4(rc2cost+σ2r2c)sint=1σ4φ(t),
y'(s)=1σ4(σ2costrcsin2t)=1σ4ψ(t),
ρ=σ4κ,κ=φ2+ψ2,
𝐛=𝐭×𝐧=|𝐢𝐣𝐤1σ(rccost)cσsint01κφ(t)1κψ(t)0|=
={0,0,1κσ[(rccost)ψ(csint)φ]}.

Wzory Freneta w Rn

Wzory Freneta zostały uogólnione dla więcej wymiarowych przestrzeni euklidesowych przez C. Jordana w 1874 roku.

Przypuśćmy, że 𝐫(s) opisuje gładką krzywą w Rn, sparametryzowaną przez długość łuku s oraz że pierwsze n pochodnych 𝐫(s) jest liniowo niezależnych. Geometrycznie oznacza to, że krzywa 𝐫(s) nie zawiera się w żadnej hiperpłaszczyźnie o wymiarze n1 (ani w żadnej płaszczyźnie o niższych wymiarach). Wektory układu Freneta są bazą ortogonalną skonstruowaną przy pomocy ortogonalizacji Grama-Schmidta wykonanej na wektorach 𝐫(s),𝐫'(s),𝐫'(s),...𝐫(n)(s).

W szczególności, jednostkowy wektor styczny 𝐫(s) jest pierwszym wektorem układu Freneta 𝐞1(s)

𝐞1(s)=𝐫(s).

Wektor normalny 𝐞2(s), czasami nazywany wektorem krzywizny, wskazuje odchylenie krzywej od stycznej linii prostej. Jest zdefiniowany jako

𝐞2(s)=𝐫(s)𝐫(s)𝐞1(s)𝐞1(s).

W standardowej formie, jednostkowy wektor normalny jest drugim wektorem układu Freneta 𝐞2(s) i jest zdefiniowany jako

𝐞2(s)=𝐞2(s)𝐞2(s).

Wektor styczny i normalny w punkcie s definiują płaszczyznę ściśle styczną w punkcie 𝐫(s).

Pozostałe wektory układu Freneta (wektor binormalny, trinormalny itd.) są zdefiniowane w sposób analogiczny jako:

𝐞j(s)=𝐞j(s)𝐞j(s),𝐞j(s)=𝐫(j)(s)i=1j1𝐫(j)(s)𝐞i(s)𝐞i(s).

Funkcje o wartościach rzeczywistych χi(s) zdefiniowane jako:

χi(s)=𝐞i(s)𝐞i+1(s)

są nazywane krzywiznami uogólnionymi, przy czym symbol 𝐚𝐛 oznacza iloczyn skalarny wektorów 𝐚 i 𝐛.

W przypadku n-wymiarowym wzory Fréneta-Serreta mają postać:

𝐞j'(s)=χj(s)𝐞j+1χj1(s)𝐞j1 dla j=1n.

W języku macierzy wyglądają tak:

[𝐞1(s)𝐞n(s)]=[0χ1(s)0χ1(s)0χn1(s)0χn1(s)0][𝐞1(s)𝐞n(s)].

Zobacz też

Przypisy

Szablon:Przypisy

Bibliografia

Szablon:Kontrola autorytatywna

  1. В.И. Смирнов, Курс высшей математики, t. 2, Гос. Издат. технико-теоретичесҝой литературы, Мосҝва-Ленинград 1951.
  2. F. Leja, Geometria analityczna, PWN, Warszawa 1954.
  3. Szablon:Encyklopedia PWN