Wzory Freneta

Wzory Fréneta, wzory Fréneta-Serreta – wzory wyrażające zależności pomiędzy wektorami tworzącymi krawędzie tzw. trójścianu Freneta, zaczepionymi w pewnym punkcie badanej krzywej i określającymi jej geometryczne własności przestrzenne w tym punkcie.
Zapis wektorowy
W zapisie wektorowym wzory Freneta mają następującą postać
gdzie[1]:
- – parametr naturalny krzywej (długość łuku),
- – wektor wodzący punktu na krzywej,
- – wektor styczny,
- – wektor normalnej głównej,
- – wektor binormalny,
- – wektor krzywizny,
- – promień krzywizny,
- – krzywizna krzywej,
- – promień torsji krzywej (promień drugiej krzywizny),
- – torsja krzywej (druga krzywizna),
- – wektory normalne płaszczyzn: ściśle stycznej i prostującej.
Z punktem na krzywej przestrzennej można związać dwa lokalne układy ortogonalnych osi liczbowych. Pierwszy z nich jest nieruchomy, prawoskrętny i określony przez wersory Drugi prawoskrętny układ wersorów jest związany z krzywą i określa trzy istotne kierunki: styczny, normalny i binormalny. Dwa pierwsze wyznaczone są przez wersory Szablon:Wzór
gdzie: Szablon:Wzór
a trzeci jest definiowanySzablon:R wzorem Szablon:Wzór
Jeżeli krzywa leży na płaszczyźnie o normalnej to wektor binormalnej do tej krzywej w każdym jej punkcie jest stały i Płaszczyzna jest w tym przypadku płaszczyzną ściśle styczną dla dowolnego punktu krzywej
W analizie przestrzennych właściwości krzywych istotną rolę odgrywają pochodne wersorów krawędzi trójścianu Freneta.
Na podstawie wzoru Szablon:LinkWzór mamy Szablon:Wzór
i różniczkując wzór Szablon:LinkWzór, otrzymujemy Szablon:Wzór
ponieważ i są kolinearne. Ponadto z Szablon:LinkWzór wynika, że a ponieważ również
więc Szablon:Wzór
gdzie jest torsją krzywej w punkcie określoną wzorem Szablon:LinkWzór.
Teraz można już obliczyć pochodną normalnej głównej, korzystając ze wzoru Szablon:Wzór
Poniższa tabelka zawiera kosinusy kierunkowe wersorów Freneta osi stycznej, normalnej i binormalnej z kierunkami osi
| x | y | z | |
Wzory dla pochodnych wersorów Freneta zestawiono poniżejSzablon:R.
Torsję krzywej można obliczyć, korzystając ze wzoru Szablon:LinkWzór po uwzględnieniu Szablon:LinkWzór i Szablon:LinkWzór Szablon:Wzór dzięki temu, że
Torsja określona w dowolnym punkcie krzywej wzorem stanowi pewną miarę zwichrowania tej krzywej w bliskim otoczeniu punktu Polega ono na wychylaniu się krzywej z jej płaszczyzny ściśle do niej stycznej w tym punkcie. Gdy torsja ma wartość zerową krzywa w otoczeniu punktu jest płaska, bez zwichrowania.
Zapis parametryczny
Dana jest krzywa przestrzenna opisana parametrycznie równaniami[2] Szablon:Wzór
Na tej krzywej wyróżnimy dwa punkty odpowiadające dwom wartościom parametru Przez te punkty przechodzi sieczna opisana równaniem Szablon:Wzór
Dzieląc mianowniki przez i przechodząc do granicy otrzymujemy równanie linii stycznej do krzywej w punkcie Szablon:Wzór
gdzie przez oznaczono pochodne względem parametru liczone w punkcie
Równanie o postaci Szablon:LinkWzór jest konsekwencją kolinearności wektorów i
Równanie płaszczyzny normalnej (prostopadłej) do krzywej w punkcie można zapisać w postaciSzablon:R iloczynu skalarnego wektora stycznego do niej z dowolnym wektorem leżącym w płaszczyźnie Szablon:Wzór
Równanie płaszczyzny ściśle stycznej do krzywej w punkcie zapiszemy w postaci Szablon:Wzór
Problem polega teraz na tym, aby określić współrzędne takiego wektora który byłby prostopadły do płaszczyzny ściśle stycznej
Rozważmy równanie takiej płaszczyzny na której leży styczna i która
- przechodzi przez punkt – a zatem każdy jej wektor jest prostopadły do
oraz
- każdy wektor leżący na płaszczyźnie jest prostopadły do
Wektor jest również prostopadły do wektora stycznego który leży na Szablon:Wzór
Wykorzystując wzór Taylora zamiast Szablon:LinkWzór, możemy napisać Szablon:Wzór
gdzie
Po uwzględnieniu Szablon:LinkWzór i Szablon:LinkWzór otrzymujemy Szablon:Wzór
Można teraz z Szablon:LinkWzór i Szablon:LinkWzór wyznaczyć niewiadome i na podstawie Szablon:LinkWzór otrzymuje się, po przejściu do granicy Szablon:Wzór
Tak więc wektor prostopadły do płaszczyzny ściśle stycznej ma współrzędne Szablon:Wzór
Przez punkt krzywej przechodzą trzy wzajemnie prostopadłe płaszczyzny tworzące trójścian Freneta[3]:
- ściśle styczna (o wektorze normalnym ) – równanie Szablon:LinkWzór i Szablon:LinkWzór,
- normalna (o wektorze normalnym ) – równanie Szablon:LinkWzór,
- prostująca (o wektorze normalnym ) – prostopadła do dwu poprzednich. Jej równanie ma postać
Wektor jest prostopadły do obydwu wektorów i i dlatego muszą być spełnione dwa równania Szablon:Wzór Szablon:Wzór
Rozwiązanie równań Szablon:LinkWzór i Szablon:LinkWzór ma postać wzorów Szablon:Wzór
Krawędziami trójścianu Freneta są proste:
- styczna – o wersorze i równaniu Szablon:LinkWzór,
- normalna główna – o wersorze i prostopadła do płaszczyzny prostującej, określona równaniem
- binormalna – o wersorze i prostopadła do płaszczyzny ściśle stycznej, określona równaniem
Zachodzą przy tym następujące tożsamości Szablon:Wzór Szablon:Wzór
- Krzywizna i torsja krzywej
Płaszczyzna normalna do krzywej w jej punkcie opisana jest równaniem Szablon:Wzór
gdzie jest wektorem stycznym do krzywej w punkcie
Przecina ona normalną główną Szablon:LinkWzór w punkcie o współrzędnych Szablon:Wzór
Po podstawieniu Szablon:LinkWzór do Szablon:LinkWzór i uwzględnieniu Szablon:LinkWzór otrzymujemy wartość parametru Szablon:Wzór
określającą położenie punktu na kierunku normalnej głównej.
Po podzieleniu licznika i mianownika przez i po przejściu do granicy otrzymujemy Szablon:Wzór
Gdy punkt dąży do punktu punkt dąży do punktu o współrzędnych Szablon:Wzór
Po wykorzystaniu tożsamości Szablon:LinkWzór otrzymujemy Szablon:Wzór
Punkt o współrzędnych Szablon:LinkWzór nazywany jest środkiem krzywizny krzywej w jej punkcie Miejscem geometrycznym środków krzywizny krzywej o współrzędnych jest krzywa zwana ewolutą krzywej
Odległość punktu od punktu jest tak zwanym promieniem krzywizny krzywej w jej punkcie Odległość tę oblicza się na podstawie wzorów Szablon:LinkWzór po uwzględnieniu tożsamości Szablon:LinkWzór
Krzywiznę krzywej określa wzór Szablon:Wzór
Krzywizna nazywana jest pierwszą krzywizną krzywej dla odróżnienia jej od drugiej krzywizny nazywanej torsją krzywej. Torsja jest miarą skrętu krzywej związanego z obrotem trójścianu Freneta dokoła osi stycznej. Obrót ten można obliczyć, wprowadzając do rozważań jednostkowy wektor
dzięki któremu torsję można zdefiniować wzorem Szablon:Wzór
przy czym Szablon:Wzór
dzięki temu, że po uwzględnieniu tożsamości Lagrange’a Szablon:Wzór
Na podstawie Szablon:LinkWzór i dzięki temu, że otrzymujemy Szablon:Wzór
Przykłady
1. Elipsa
- - ponieważ
2. Okrąg na płaszczyźnie o normalnej:
- - ponieważ
3. Spirala na walcu kołowym, linia śrubowa – krzywa „nawinięta” na walec o promieniu Spirala jest prawoskrętna wokoło osi
gdzie jest kątem nachylenia stycznej do osi pręta względem płaszczyzny kołowego przekroju walca,
stąd
4. Parabola płaska
5. Parabola przestrzenna
Zerowanie się torsji wynika również bezpośrednio z faktu, że Rozważana krzywa w całości leży na swojej płaszczyźnie ściśle stycznej o normalnej
7. Spirala stożkowa – krzywa „nawinięta” na stożek kołowy.
8. Spirala na walcu eliptycznym – krzywa „nawinięta” na taki walec o półosiach
9. Sinusoida „nawinięta” na walec kołowy.
10. Cykloida
Wzory Freneta w
Wzory Freneta zostały uogólnione dla więcej wymiarowych przestrzeni euklidesowych przez C. Jordana w 1874 roku.
Przypuśćmy, że opisuje gładką krzywą w sparametryzowaną przez długość łuku oraz że pierwsze pochodnych jest liniowo niezależnych. Geometrycznie oznacza to, że krzywa nie zawiera się w żadnej hiperpłaszczyźnie o wymiarze (ani w żadnej płaszczyźnie o niższych wymiarach). Wektory układu Freneta są bazą ortogonalną skonstruowaną przy pomocy ortogonalizacji Grama-Schmidta wykonanej na wektorach
W szczególności, jednostkowy wektor styczny jest pierwszym wektorem układu Freneta
Wektor normalny czasami nazywany wektorem krzywizny, wskazuje odchylenie krzywej od stycznej linii prostej. Jest zdefiniowany jako
W standardowej formie, jednostkowy wektor normalny jest drugim wektorem układu Freneta i jest zdefiniowany jako
Wektor styczny i normalny w punkcie definiują płaszczyznę ściśle styczną w punkcie
Pozostałe wektory układu Freneta (wektor binormalny, trinormalny itd.) są zdefiniowane w sposób analogiczny jako:
Funkcje o wartościach rzeczywistych zdefiniowane jako:
są nazywane krzywiznami uogólnionymi, przy czym symbol oznacza iloczyn skalarny wektorów i
W przypadku n-wymiarowym wzory Fréneta-Serreta mają postać:
- dla
W języku macierzy wyglądają tak:
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Szablon:Kontrola autorytatywna
- ↑ В.И. Смирнов, Курс высшей математики, t. 2, Гос. Издат. технико-теоретичесҝой литературы, Мосҝва-Ленинград 1951.
- ↑ F. Leja, Geometria analityczna, PWN, Warszawa 1954.
- ↑ Szablon:Encyklopedia PWN