Homologia singularna

Homologia singularna – pojęcie odnoszące się do badania pewnego rodzaju algebraicznych niezmienników przestrzeni topologicznych, zwanych grupami homologii singularnej. Homologia singularna jest szczególnym przykładem teorii homologii, których liczba w ciągu ostatniego półwiecza znacząco wzrosła. Ponieważ jest budowana na dość konkretnych fundamentach, jest jedną z mniej abstrakcyjnych i prostszych do zrozumienia teorii homologii.

W skrócie, konstrukcja homologii singularnych polega na rozpatrywaniu przekształceń ze standardowego n-sympleksu w daną przestrzeń topologiczną $X.$ Przekształcenia te łączymy w formalne sumy, otrzymując dla każdego $n⩾0$ wolną grupę abelową. Grupy te są połączone operatorami brzegu, a całość tworzy kompleks łańcuchowy. Grupy homologii singularnych to po prostu grupy homologii tego kompleksu łańcuchowego. Dla homotopijnie równoważnych przestrzeni otrzymujemy izomorficzne grupy, co pozwala patrzeć na nie jak na pewnego rodzaju algebraiczne niezmienniki, przyporządkowane klasom homotopijnej równoważności przestrzeni. Ponieważ konstrukcję tę można przeprowadzić dla dowolnych przestrzeni topologicznych, a ciągłe przekształcenia między przestrzeniami indukują morfizmy grup homologii tych przestrzeni, homologie singularne można wyrazić w terminach teorii kategorii jako funktor z kategorii przestrzeni topologicznych do kategorii grup abelowych z gradacją.

Kompleks łańcuchów singularnych

Ustalmy przestrzeń topologiczną $X.$ Singularnym n-sympleksem w przestrzeni $X$ nazywamy dowolne ciągłe przekształcenie $\sigma :{\mathrm{\Delta }}^n\to X$ ze standardowego n-sympleksu w przestrzeń $X.$ Przekształcenie nie musi być różnowartościowe i jego obraz nie musi wcale wyglądać jak sympleks – może mieć różnorakie „osobliwości” (ang. singularities), skąd nazwa.

Niech dla każdego $n⩾0,$ $C_n(X)$ będzie wolną grupą abelową generowaną przez zbiór $S_n(X)$ wszystkich singularnych n-sympleksów w przestrzeni $X,$ tj. grupą wszystkich skończonych formalnych sum postaci

$\sum _i{n}_i{\sigma }_i$

dla $n_i\in \mathbb{Z},{\sigma }_i\in S_n(X).$ Nazywamy tę grupę grupą n-wymiarowych łańcuchów singularnych w przestrzeni X. Określmy dla $n>0$ operator brzegu ${\partial }_n:C_n(X)\to C_{n-1},$ zadany na generatorach $C_n(X)$ wzorem:

${\partial }_n(\sigma )=\sum _{i=0}^n(-1{)}^i\sigma |[v_0,v_1,\dots ,v_{i-1},v_{i+1},\dots ,v_n],$

gdzie $[v_0,v_1,\dots ,v_n]$ oznacza sympleks rozpięty na wierzchołkach $v_0,v_1,\dots ,v_n.$ Wzór ten oznacza, że obrazem singularnego n-sympleksu jest suma singularnych (n-1)-sympleksów będących obcięciami n-sympleksu do jego ścian, ze współczynnikami równymi naprzemiennie 1 i −1.

Proste przekształcenia algebraiczne pozwalają stwierdzić, że ${\partial }_{n-1}{\partial }_n=0,$ zatem grupy łańcuchów wraz z operatorami brzegu tworzą kompleks łańcuchowy, zwany kompleksem singularnym.

Grupy homologii singularnych

Mając ustaloną przestrzeń $\mathrm{X},$ możemy określić grupy homologii singularnych $H_n(X)$ jako grupy homologii stowarzyszone z kompleksem singularnym.

Dla przykładu, biorąc za $\mathrm{X}$ przestrzeń jednopunktową $\{x_0\},$ zauważamy, że dla każdego $n⩾0$ istnieje dokładnie jeden n-sympleks singularny w $\mathrm{X}.$ W związku z tym, grupy łańcuchów $C_n(X)$ są izomorficzne z $\mathbb{Z}$ i generowane przez ten jedyny sympleks. Operator brzegu ${\partial }_n:C_n(X)\to C_{n-1}(X)$ w zależności od parzystości $n$ przeprowadza generator na 0 lub na generator $C_{n-1}(X),$ gdyż w formalnej sumie będącej efektem zastosowania operatora brzegu wszystkie (n-1)-sympleksy są identyczne, a 1 i −1 się redukują, pozostawiając jeden wyraz albo nic.

Mamy zatem następujący kompleks łańcuchowy:

$\dots \stackrel{\simeq }{\to }\mathbb{Z}\stackrel{0}{\to }\mathbb{Z}\stackrel{\simeq }{\to }\mathbb{Z}\stackrel{0}{\to }\mathbb{Z}\stackrel{\simeq }{\to }\mathbb{Z}\stackrel{0}{\to }\mathbb{Z}\stackrel{0}{\to }0.$

Widać natychmiast, że homologie tego kompleksu są równe $H_n(X)=0$ dla $n>0$ i $H_0(X)=\mathbb{Z}.$

Indukowane morfizmy

Mając dane przekształcenie $f:X\to Y$ możemy określić przekształcenia $f_{\bullet }:C(X)\to C(Y)$ wzorem

$f_n(\sigma )=f\sigma .$

Łatwo zauważyć, że $f_{\bullet }=(f_n{)}_{n\in \mathbb{N}}$ jest przekształceniem łańcuchowym, tzn. zachodzi równość:

${\partial }_n{f}_n=f_{n-1}{\partial }_n.$

Wynika z tego, że $f_n$ przeprowadza cykle na cykle i brzegi na brzegi, zatem indukuje homomorfizm na poziomie grup homologii $f_n:H_n(X)\to H_n(Y).$

Morfizmy indukowane są użytecznym narzędziem w badaniu przestrzeni i przekształceń pomiędzy nimi. Umożliwia to podstawowa własność morfizmów indukowanych: homotopijne przekształcenia indukują ten sam morfizm na grupach homologii. Razem z innymi własnościami, takimi jak:

$(fg{)}_{\bullet }=f_{\bullet }{g}_{\bullet }$

${\mathrm{i}\mathrm{d}}_{\bullet }=\mathrm{i}\mathrm{d}$

pozwala to na zauważenie, że homotopijnie równoważne przestrzenie muszą mieć izomorficzne grupy homologii. Istotnie, dla przestrzeni $X,Y$ i przekształceń $f:X\to Y,g:Y\to X,$ takich że $fg\simeq {\mathrm{i}\mathrm{d}}_X,gf\simeq {\mathrm{i}\mathrm{d}}_Y,$ musimy mieć $(fg{)}_{\bullet }=f_{\bullet }{g}_{\bullet }={\mathrm{i}\mathrm{d}}_{\bullet }=\mathrm{i}\mathrm{d},$ skąd $f_n:H_n(X)\to H_n(Y)$ dla każdego $n⩾0$ jest izomorfizmem z odwrotnością $g:H_n(Y)\to H_n(X).$

Na przykład grupy homologii kuli w przestrzeni euklidesowej (lub ogólnie, przestrzeni ściągalnych) są zerowe we wszystkich wymiarach poza zerem, gdzie są równe $\mathbb{Z},$ bo mają typ homotopii punktu.

Homologie relatywne

Definicja

Homologie relatywne są użytecznym narzędziem do badania relacji między przestrzenią a jej podprzestrzenią. Dla danej podprzestrzeń $A\subset X,$ można określić n-tą grupę relatywnych łańcuchów w $A$ względem $X$ jako

$C_n(X,A)=C_n(X)/C_n(A).$

Operator brzegu ${\partial }_n:C_n(X)\to C_{n-1}(X)$ przeprowadza łańcuchy zawarte w $A$ na łańcuchy zawarte $A,$ a więc indukuje operator brzegu $\partial {\text{'}}_n:C_n(X,A)\to C_{n-1}(X,A).$ Zależność $\partial {\text{'}}_{n-1}\partial {\text{'}}_n=0$ jest prawdziwa, bo była prawdziwa przed przejściem do operatorów indukowanych. Grupy łańcuchów relatywnych tworzą więc kompleks łańcuchowy, a jego homologie zapisuje się jako $H_n(X,A)$ i nazywa się je homologiami X względem A.

Następujący krótki ciąg dokładny kompleksów łańcuchowych:

$0\to C_n(A)\to C_n(X)\to C_n(X,A)\to 0$

można na podstawie lematu o wężu wyprostować do długiego ciągu dokładnego homologii relatywnych:

$\dots \to H_{n+1}(X,A)\stackrel{\partial }{\to }{H}_n(A)\to H_n(X)\to H_n(X,A)\stackrel{\partial }{\to }{H}_{n-1}(A)\to \dots ,$

gdzie $\partial$ to naturalne przekształcenia uzyskane z lematu o wężu.

Własność wycinania

Fundamentalną własnością relatywnych grup homologii jest możliwość wycinania: jeżeli zbiór $Z$ jest zawarty dostatecznie „głęboko” wewnątrz $A,$ to możemy go „wyciąć”, nie zmieniając relatywnych grup homologii.

Bardziej formalnie, jeżeli $Z$ jest takim zbiorem, że jego domknięcie jest zawarte we wnętrzu $A,$ to włożenie $(X-Z,A-Z)\to (X,A)$ indukuje izomorfizm grup homologii relatywnych: $H_n(X-Z,A-Z)\simeq H_n(X,A).$ Równoważnie, jeżeli wnętrza podprzestrzeni $A,B\subset X$ pokrywają $X$ (tzn. $\text{int}A\cup \text{int}B=X$), to włożenie $(B,A\cap B)\to (X,A)$ indukuje izomorfizm $H_n(B,A\cap B)\simeq H_n(X,A).$

Homologie zredukowane

Definiuje się grupy homologii zredukowanych przestrzeni $X$ poprzez uzupełnienie zwykłego kompleksu łańcuchów singularnych o dodatkowy składnik w $\mathbb{Z}$ w wymiarze −1:

$\dots \to C_2(X)\stackrel{{\partial }_2}{\to }{C}_1(X)\stackrel{{\partial }_1}{\to }{C}_0(X)\stackrel{ϵ}{\to }\mathbb{Z}\to 0,$

gdzie $ϵ(\sum _i{n}_i{\sigma }_i)=\sum _i{n}_i.$ Dowodzi się, że tak określone przekształcenie $ϵ$ spełnia tożsamość $ϵ{\partial }_1=0.$ Homologie zredukowane ${\tilde{H}}_n(X)$ przestrzeni $X$ to wtedy po prostu homologie tego kompleksu. Z zależności $ϵ{\partial }_1=0$ wynika, że $ϵ$ indukuje przekształcenie $H_0(X)\to \mathbb{Z}$ z jądrem ${\tilde{H}}_0(X),$ skąd $H_0(X)\simeq {\tilde{H}}_0(X)\oplus \mathbb{Z}.$ Oczywiście, $H_n(X)={\tilde{H}}_n(X)$ dla $n>0.$

Analogicznie do zwykłych homologii relatywnych definiuje się zredukowane homologie relatywne. Istnieje również odpowiednik długiego ciągu dokładnego homologii relatywnych dla homologii zredukowanych. Powstaje on poprzez uzupełnienie krótkiego ciągu dokładnego kompleksów łańcuchowych:

$0\to C_n(A)\to C_n(X)\to C_n(X,A)\to 0$

o dodatkowy ciąg dokładny w wymiarze −1:

$0\to \mathbb{Z}\stackrel{\text{id}}{\to }\mathbb{Z}\to 0\to 0.$

W szczególności, oznacza to, że $H_n(X,A)\simeq {\tilde{H}}_n(X,A),$ o ile $A\ne \mathrm{\varnothing }.$

Zapisując długi ciąg dokładny zredukowanych homologii relatywnych dla pary $(X,x_0),$ gdzie $x_0\in X$ jest dowolnym punktem $X,$ otrzymujemy:

$\dots \to {\tilde{H}}_{n+1}(X,x_0)\stackrel{\partial }{\to }{\tilde{H}}_n(x_0)\to {\tilde{H}}_n(X)\to {\tilde{H}}_n(X,x_0)\stackrel{\partial }{\to }{\tilde{H}}_{n-1}(x_0)\to \dots$

otrzymujemy izomorfizm ${\tilde{H}}_n(X)\simeq {\tilde{H}}_n(X,x_0)=H_n(X,x_0)$ dla każdego $n,$ ponieważ ${\tilde{H}}_n(x_0)=0$ dla każdego $n.$

Bibliografia

• Allen Hatcher, Algebraic topology. Cambridge University Press, Szablon:ISBN and Szablon:ISBN.
• J.P. May, A Concise Course in Algebraic Topology, University of Chicago Press, Szablon:ISBN.
• Szablon:Cytuj