Granica funkcji

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
n nsin(1/n)
1 0,841471
2 0,958851
...
10 0,998334
...
100 0,999983

Dodatnia liczba całkowita n staje się coraz większa, wartość nsin(1n) staje się coraz bliższa 1. Mówimy, że granica nsin(1n) jest równa 1.

Granica funkcji – wartość, do której obrazy danej funkcji zbliżają się nieograniczenie dla argumentów dostatecznie bliskich wybranemu punktowi. Funkcjonują dwie równoważne definicje podane przez Augustina Louisa Cauchy’ego oraz Heinricha Eduarda Heinego.

Historia

Pojęcie to znane było intuicyjnie już w starożytności. Stosowano je wówczas do obliczania pól figur geometrycznych za pomocą tzw. metody wyczerpywania, która polegała na wpisywaniu w daną figurę geometryczną ciągu figur o znanych polach (pomysł wykorzystywany jest do dzisiaj w nieco zmodyfikowanej formie jako całka oznaczona, np. Lebesgue’a). Łaciński termin oznaczający granicę, „limes”, pojawił się w XVII wieku w pracach Newtona oraz Leibniza w związku z próbami uściślenia tego pojęcia oraz użycia go w ich wersjach rachunku różniczkowego i całkowegoSzablon:Odn. Oboje tłumaczyli istnienie granic w różny sposób, Newton porównywał je do ciągłego ruchu, że w każdym konkretnym punkcje czasu istnieje jakiś prędkość. Leibniz natomiast tłumaczył granicę na przykładzie krzywych eliptycznych, gdzie parabola dąży do elipsy i może być nieskończenie blisko elipsy, ale nie być jeszcze elipsąSzablon:Odn.

Współczesna definicja granicy funkcji powstała w XIX wieku wraz z rozwojem analizy matematycznej. Pierwszą ścisłą definicję granicy funkcji, sformułowaną za pomocą pojęć arytmetycznych, podał Cauchy, a współczesne brzmienie nadał jej Weierstrass[1].

Granica w punkcie

Definicje

Funkcja f:A określona na zbiorze A ma w punkcie skupienia x0 tego zbioru granicę równą g, jeżeli spełniony jest jeden z równoważnych warunków

1. definicja Heinego:

dla każdego ciągu (xn) takiego, że dla dowolnego n,xnA, xnx0 oraz xndąży do x0, ciąg wartości funkcji (f(xn)) dąży do g gdy n[1];

2. definicja Cauchy’ego:

ε>0δ>0xA(0<|xx0|<δ|f(x)g|<ε),
co czytamy następująco: dla każdej liczby ε>0 istnieje liczba δ>0 taka, że dla każdego xA z nierówności 0<|xx0|<δ wynika nierówność |f(x)g|<ε.

3. definicja przez ciągłość[2]: g jest taką wartością, którą należy nadać funkcji f w punkcie x0 by była w tym punkcie ciągła:

h(x)={f(x) dla xx0g dla x=x0 jest ciągła w x0. (Ta definicja stosuje się do wszystkich funkcji, nie tylko liczbowo-liczbowych.) Aby móc stosować tę definicję gdy x0 lub g są równe + lub wystarczy rozważać rozszerzony zbiór liczb rzeczywistych z odpowiednimi otoczeniami + i .

Warunek 0<|xx0| w definicji Cauchy’ego oznacza, że nie wymagamy |f(x0)g|<ε. W definicji przez ciągłość nie musimy wykluczać tego wymagania dla funkcji h, bo sprowadza się ono do warunku |gg|<ε, który jest oczywiście spełniony, bo ε>0.

Jeżeli istnieje granica funkcji f w punkcie x0 i jest równa g, to piszemy

f(x)g (xx0)

i czytamy „f(x) dąży do g, gdy x dąży do x0[2]

lub równoważnie

limxx0f(x)=g,

co czytamy: „limes f(x) przy x dążącym do x0 równa się g”.

xx0+xx0. Dlatego granica jako xx0 nie istnieje.

Przykłady

Nie istnieje granica

limx01x

(żadna liczba, nawet 0, nie spełnia definicji granicy). Natomiast istnieją obie granice jednostronne:

limx0+1x=+
limx01x=

Nie istnieje granica

limx0sin1x

(żadna liczba, nawet 0, nie spełnia definicji granicy). Nie istnieją też granice jednostronne.

Istnieje granica limx1x i jest równa 0.

Istnieje granica limx0xsin1x i jest równa 0.

Granica jednostronna

Szablon:Zobacz też Granica jednostronna jest wspólną nazwą dla granicy lewostronnej i prawostronnej. Wyżej rozważaną granicę nazywa się czasami (w opozycji do ukazanej w tej sekcji) obustronną. Jeżeli granice lewo- i prawostronna istnieją i są sobie równe, to są one granicą obustronną; twierdzenie odwrotne też jest prawdziwe: jeżeli istnieje granica obustronna to obie granice jednostronne istnieją i są jej równe (o ile punkt, w którym obliczamy granice jest odpowiednio lewostronnym lub prawostronnym punktem skupienia dziedziny funkcji).

Liczba g jest granicą lewostronną (odpowiednio: prawostronną) funkcji f w lewostronnym (odpowiednio: prawostronnym) punkcie skupienia x0 dziedziny, co zapisuje się

f(x)g przy xx0 (odpowiednio: f(x)g przy xx0+)

lub

limxx0f(x)=g (odpowiednio: limxx0+f(x)=g),

gdy spełnione są warunki określone w jakiejkolwiek z następujących dwu równoważnych definicji:

definicja Heinego
dla każdego ciągu (xn) takiego, że dla dowolnego n xnA, xn<x0 (odpowiednio: xn>x0)   oraz limnxn=x0,
ciąg wartości funkcji (f(xn)) dąży do g przy n;
definicja Cauchy’ego
ε>0δ>0xA(x0δ<x<x0|f(x)g|<ε) (odpowiednio: ε>0δ>0xA(x0<x<x0+δ|f(x)g|<ε)).

Granica niewłaściwa

Szablon:Zobacz też Funkcja f ma w punkcie x0 granicę niewłaściwą +, co zapisuje się

f(x)+ przy xx0

lub

limxx0f(x)=+,

gdy spełnione są warunki, określone w jakiejkolwiek z następujących dwu równoważnych definicji:

definicja Heinego
dla każdego ciągu (xn) takiego, że xnA,xnx0 oraz limnxn=x0 ciąg wartości funkcji (f(xn)) dąży do + przy n+;
definicja Cauchy’ego
M>0δ>0xA(0<|xx0|<δf(x)>M).

Analogicznie definiuje się i oznacza się granicę niewłaściwą : trzeba tylko wszędzie zamienić + na , a definicję Cauchy’ego zapisać tak:

M>0δ>0xA(0<|xx0|<δf(x)<M).

Analogicznie określa się niewłaściwe granice lewo- i prawostronną: trzeba w sposób naturalny skombinować informację z tej i poprzedniej podsekcji.

Granica w nieskończoności

Granica tej funkcji w nieskończoności istnieje
Asymptota pozioma y=4

Funkcja f określona dla wszystkich x>a (odpowiednio: x<a) ma granicę g w plus (odpowiednio: minus) nieskończoności, co zapisuje się

f(x)g przy x+ (odpowiednio: x)

lub

limx+f(x)=g (odpowiednio: limxf(x)=g),

gdy spełnione są warunki, określone w jakiejkolwiek z następujących dwóch równoważnych definicji:

definicja Heinego
dla każdego ciągu (xn) takiego, że dla każdego n xn>a oraz xn+ (odpowiednio: dla każdego n xn<a oraz xn),
ciąg wartości funkcji f(xn) dąży do g przy n;
definicja Cauchy’ego

ε>0αx>α|f(x)g|<ε (odpowiednio ε>0αx<α|f(x)g|<ε).

Granica niewłaściwa w nieskończoności

Funkcja f określona na przedziale (a,+) ma w nieskończoności granicę niewłaściwą +, co zapisuje się

f(x)+ przy x+

lub

limx+f(x)=+,

gdy spełnione są warunki określone w jakiejkolwiek z następujących dwóch równoważnych definicji:

definicja Heinego
dla każdego ciągu (xn) takiego, że dla każdego n xn>a oraz xn+, ciąg wartości funkcji f(xn) dąży do + przy n;
definicja Cauchy’ego
M>0αx>αf(x)>M.

Analogicznie definiuje się:

  • granicę niewłaściwą funkcji w +,
  • granicę niewłaściwą + funkcji w ,
  • granicę niewłaściwą funkcji w .

Własności

  • Jeśli funkcje f i g, określone na zbiorze A, mają granice właściwe limxx0f(x)=a i limxx0g(x)=b, to:
    • limxx0(f(x)±g(x))=a±b,
    • limxx0(f(x)g(x))=ab,
    • limxx0f(x)g(x)=ab, gdy g(x)0 oraz b0.

Uwaga: twierdzenie to jest prawdziwe również dla granic w nieskończoności.

    • Należy pamiętać, że twierdzenie odwrotne nie jest prawdziwe, np. to, że limxsinxx=0, nie oznacza, że istnieją granice limxsinx czy limx1x. W podanym przykładzie granica limxsinx nie istnieje, natomiast limx1x=0.
  • Twierdzenie o granicy funkcji złożonej.
Jeśli funkcja f:A ma w punkcie x0 granicę limxx0f(x)=y0, funkcja g:B ma w punkcie y0 granicę limyy0g(y)=z0, przy czym x0 i y0 są odpowiednio punktami skupienia zbiorów Af1(B) oraz B, przy czym f(x)y0 dla każdego x z pewnego sąsiedztwa punktu x0, to limxx0(gf)(x)=limyy0g(y)=z0.

Wymienione niżej własności są prawdziwe także w przypadku granic jednostronnych i w nieskończoności:

  • limxx0f(x)=±limxx01f(x)=0,
  • limxx0f(x)=0 oraz f(x)>0(f(x)<0) w pewnym sąsiedztwie x0limxx01f(x)=±,
  • limxx0f(x)=± oraz c>0limxx0cf(x)=±,
  • limxx0f(x)=± oraz c<0limxx0cf(x)=,
  • limxx0f(x)=± oraz 0<ah(x) w pewnym sąsiedztwie x0limxx0f(x)h(x)=±,
  • limxx0f(x)=± oraz h(x)a<0 w pewnym sąsiedztwie x0limxx0f(x)h(x)=.

Zobacz też

Przypisy

Szablon:Przypisy

Bibliografia

Literatura dodatkowa

Linki zewnętrzne

Szablon:Otwarty dostęp Nagrania dla Khan Academy na YouTube [dostęp 2024-06-23]:

Szablon:Funkcje ciągłe

nl:Limiet#Limiet van een functie

  1. 1,0 1,1 Szablon:Encyklopedia PWN
  2. 2,0 2,1 Witold Kleiner, Analiza matematyczna, t. 1, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1986, Szablon:ISBN, s. 103.