Funktor (teoria kategorii)

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

W teorii kategorii funktor to odwzorowanie jednej kategorii do drugiej zachowujące złożenia i morfizmy tożsamościowe[uwaga 1]. Można o nim myśleć jako o homomorfizmie wyższego rzędu. Ważne jest rozróżnienie dwóch typów funktorów: kowariantnych i kontrawariantnych.

Pojęcie kategorii, funktora i naturalnych transformacji funktorów wprowadzili do matematyki Samuel Eilenberg i Saunders Mac Lane w 1945[1].

Definicje

Funktor (czyli funktor kowariantny) F z kategorii 𝔎1 do 𝔎2 to dwa przyporządkowania:

  • jedno z nich, przyporządkowanie obiektowe z Ob𝔎1 do Ob𝔎2, które każdemu obiektowi X kategorii 𝔎1 przyporządkowuje obiekt F(X) kategorii 𝔎2,
  • drugie zaś, przyporządkowanie morfizmowe z Morf𝔎1 do Morf𝔎2, które każdemu morfizmowi f:XY kategorii 𝔎1 przyporządkowuje morfizm F(f):F(X)F(Y) kategorii 𝔎2.

Przyporządkowania te mają spełniać następujące dwa warunki:

  • dla każdego obiektu X kategorii 𝔎1 zachodzi F(idX)=idF(X),
  • dla każdych dwóch morfizmów f:XY, g:YZ kategorii 𝔎1 zachodzi F(gf)=F(g)F(f).

Niech 𝔎op oznacza kategorię dualną do 𝔎. Przez funktor kontrawariantny z 𝔎1 do 𝔎2 rozumiemy funktor kowariantny z 𝔎1op do 𝔎2. Funktor taki zamienia kierunki strzałek na przeciwne i odwraca kolejność składania[uwaga 2].

Można też rozważać funktory wielu zmiennych, zwane multifunktorami, określone na odpowiednio zdefiniowanym produkcie kategorii 𝔎1××𝔎n. W przypadku n=2 używa się nazwy bifunktor. Funktory o tej samej dziedzinie i przeciwdziedzinie nazywa się funktorami równoległymi.

Jeśli Φ:𝔄𝔅 i Ψ:𝔅 są dwoma funktorami, to ich złożenie ΨΦ:𝔄 powstaje przez złożenie poszczególnych przyporządkowań obiektowych ΨΦ(A)=Ψ(Φ(A)) dla AOb𝔄 i przyporządkowań morfizmowych ΨΦ(α)=Ψ(Φ(α)) dla α:A1A2 w Morf𝔄.

Funktor Φ:𝔄𝔅 nazywa się izomorfizmem kategorii 𝔄 i 𝔅, gdy istnieje funktor Ψ:𝔅𝔄 taki, że oba złożenia ΨΦ:𝔄𝔄 i ΦΨ:𝔅𝔅 są odpowiednimi funktorami tożsamościowymi, tzn. takimi, że odpowiadające im przyporządkowania są tożsamościami. Łatwo sprawdzić, że funktor Φ:𝔄𝔅 jest izomorfizmem kategorii wtedy i tylko wtedy, gdy odpowiadające mu przyporządkowania AΦ(A), αΦ(α) są bijekcjamiSzablon:Odn.

Przykłady funktorów

  • Niech GX oznacza grupę wolną generowaną przez zbiór X jej wolnych generatorów, XG. Wówczas każda funkcja f:XY ma jednoznaczne przedłużenie do homomorfizmu F(f):GXGY. W ten sposób otrzymuje się funktor kowariantny z kategorii Set (zbiorów i funkcji ze zbioru w zbiór) do kategorii Grp (grup i homomorfizmów)[uwaga 3].
  • Funktory zapominania (ang. forgetful functors) to szeroka klasa funktorów polegających na pomijaniu jakiejś struktury lub jej części („zapominaniu” o niej). Na przykład przyporządkowując każdej grupie G jej nośnik (tzn. zbiór jej elementów, bez żadnego działania) i każdemu homomorfizmowi f:GH tę samą funkcję z G do H, otrzymujemy funktor z kategorii grup Grp w kategorię zbiorów Set. Podobnie określone są funktory zapominania z Vect do Ab, bo każda przestrzeń liniowa jest też grupą abelową z działaniem +, a każdy operator liniowy jest zarazem homomorfizmem grup („zapomina się” o mnożeniu przez skalary). Można też rozważać np. funktor zapominania z Metr do kategorii Top przestrzeni topologicznych i przekształceń ciągłych („zapomina się” o metryce, zachowując wyznaczoną przez nią topologię).
  • Funktor ×B z Set do Set mnożenia kartezjańskiego przez ustalony zbiór B przyporządkowuje każdemu zbiorowi X zbiór Φ(X)=X×B, a każdej funkcji α:XY przyporządkowuje funkcję Φ(α):X×BY×B zdefiniowaną jako Φ(α)(x,b)=(α(x),b) dla xX, bB. Analogicznie dla ustalonego obiektu A definiuje się funktor A× z Set do Set.
  • Bifunktor × z Set×Set do Set mnożenia kartezjańskiego przyporządkowuje każdej parze zbiorów X,Y zbiór Φ(X,Y)=X×Y, a każdej parze funkcji α:X1X2, β:Y1Y2 przyporządkowuje funkcję Φ(α,β):X1×Y1X2×Y2 zdefiniowaną jako Φ(α,β)(x1,y1)=(α(x1),β(y1)) dla x1X1, y1Y1.
  • Funktorami między dwoma zbiorami częściowo uporządkowanymi (posetami) traktowanymi jako kategorie są funkcje monotoniczne.

Funktory główne

Niech 𝔎 będzie kategorią. Jeśli A,B są jej obiektami, oznaczmy przez Morf(A,B) lub Morf𝔎(A,B) zbiór wszystkich morfizmów z A do B. Wymaga to założenia, że 𝔎 jest kategorią lokalnie małą (tzn. taką, że owe klasy są zbiorami)[uwaga 4].

Niech A będzie ustalonym obiektem. Jeżeli β:B1B2 jest morfizmem w 𝔎, to dla każdego α:AB1 należącego do Morf(A,B1) złożenie βα:AB2 należy do Morf(A,B2). Oznaczmy przez Morf(A,β) opisane tu przyporządkowanie αβα. Powstaje w ten sposób funktor kowariantny z 𝔎 do Set, oznaczany Morf(A,); jest to funktor główny kowariantny wyznaczony przez obiekt A[uwaga 5]. Bywa też zwany Szablon:Link-interwiki (zwłaszcza w kontekście algebry) i oznaczany

Hom(A,) lub 𝔎(A,), lub (A,)𝔎, lub Morf𝔎(A,).

Jeśli B jest ustalonym obiektem kategorii 𝔎, to analogicznie definiuje się funktor główny kontrawariantny Morf(,B), przyporządkowujący każdemu morfizmowi α:A1A2 przekształcenie Morf(α,B) przyporządkowujące morfizmom β:A2B należącemu do Morf(A2,B) złożenie βα:A1B należące do Morf(A1,B).

Można też rozważać bifunktor główny Morf(,) z 𝔎op×𝔎 do Set, kontrawariantny w pierwszej zmiennej i kowariantny w drugiej.

Funktory wierne i pełne

Załóżmy, że Φ:𝔄𝔅 jest funktorem. Obcinając przyporządkowanie Φ do zbioru Morf𝔄(A1,A2), otrzymamy funkcję ΦA1,A2 z tego zbioru do Morf𝔅(Φ(A1),Φ(A2)). Mówimy, że funktor Φ jest wierny, gdy dla każdej pary obiektów (A1,A2) kategorii 𝔄 indukowana funkcja ΦA1,A2 jest iniekcją. Jest to pojęcie ważne z uwagi na to, że często funktor wierny Φ nie jest iniektorem, tzn. warunek α1α2 nie pociąga tego, że Φ(α1)Φ(α2). Np. funktor zapominania z kategorii Top przestrzeni topologicznych i odwzorowań ciągłych do Set jest wierny, ale nie jest iniektorem, bowiem jeżeli X, Y są dwiema przestrzeniami topologicznymi o tym samym nośniku (np. odcinek [0,1] ze zwykłą topologią i ten sam zbiór punktów z topologia dyskretną), to idX i idY są dwoma różnymi morfizmami w Top, a ich obrazy w Set są identyczne.

Mówimy, że funktor Φ jest pełny, gdy dla każdej pary obiektów (A1,A2) kategorii 𝔄 indukowana funkcja ΦA1,A2 jest suriekcją. Funktor zapominania TopSet nie jest pełny, bowiem np. w obrazie zbioru Morf𝐓𝐨𝐩(,) są funkcje nieciągłe. Podkategoria 𝔄 kategorii 𝔅 jest pełna, gdy funktor inkluzji podkategorii 𝔄𝔅 jest pełnySzablon:OdnSzablon:Odn.

Zobacz też

Uwagi

Szablon:Uwagi

Przypisy

Szablon:Przypisy

Bibliografia

Literatura dodatkowa

Linki zewnętrzne

Szablon:Teoria kategorii

Szablon:Kontrola autorytatywna


Błąd rozszerzenia cite: Istnieje znacznik <ref> dla grupy o nazwie „uwaga”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="uwaga"/>

  1. Eilenberg, S. i Mac Lane, S., 1945, “General Theory of Natural Equivalences”, Transactions of the American Mathematical Society, 58: s. 231–294; http://web.archive.org/web/20140907123850/http://www.ams.org/journals/tran/1945-058-00/S0002-9947-1945-0013131-6/S0002-9947-1945-0013131-6.pdf