Centralizator i normalizator

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Centralizator (centrum), normalizator – specjalne podgrupy danej grupy mające szerokie zastosowaniu w jej badaniu.

Centralizator

Niech xG. Centralizatorem elementu x nazywamy podgrupę

CG(x)={gG:gx=xg}.

Centralizator elementu zawiera więc wszystkie elementy przemienne z danym.

Powyższą konstrukcję można uogólnić do dowolnego podzbioru G, niekoniecznie będącego podgrupą.

Centralizatorem zbioru HG nazywamy grupę

C(H)={gG:hHgh=hg}.

Grupa ta jest przemienna z każdym z elementów zbioru H.

Centrum

Centrum grupy – szczególny przypadek centralizatora:

Z(G)=CG(G).

Centrum jest więc podgrupą elementów, które są przemienne z każdym elementem grupy G, mamy zatem Z(G)={xG:gGxg=gx}.

O centralizatorze elementu x można myśleć jako o największej (w sensie inkluzji) podgrupie HG zawierającej x w swoim centrum Z(H).

Indeks grupy względem centrum (G:Z(G)) można interpretować jako wskaźnik abelowości grupy – im mniejsza to liczba, tym więcej elementów w grupie jest ze sobą przemiennych i odwrotnie.

W ten sam sposób definiujemy centrum pierścienia, Z(R).

Twierdzenie Schura

Jeśli (G:Z(G))<, to |[G,G]|<.

Dowód twierdzenia Schura Czytelnik znajdzie w[1].

Normalizator

Dopełnieniem konceptu centralizatora jest tzw. normalizator zbioru HG.

Normalizatorem H w G jest podgrupa

NG(H)={gG:gH=Hg}G.

Normalizator swoją nazwę zawdzięcza faktowi, że jeśli HG, to NG(H) jest największą podgrupą G mającą H jako swoją podgrupę normalną.

Działanie grupy na zbiorze

Niech HG będzie dowolną podgrupą. Rozpatrzmy działanie grupy φ:GΣG/H grupy G na zbiorze warstw G/H zadane wzorem φg(aH)=gaH. Wówczas kerφ=gGgHg1H jest podgrupą normalną G. Jest to największa ze względu na zawieranie podgrupa normalna zawarta w H.

Jeśli HG, to H=kerφ

Oznaczenia

W oznaczeniach centralizatora i normalizatora, o ile nie prowadzi to do nieporozumień, można pominąć indeks oznaczający grupę względem której rozpatruje się centralizator lub normalizator danego elementu, czy zbioru. W grupie G mamy więc C(H)CG(H) oraz N(H)NG(H) dla dowolnego zbioru HG.

Własności

Niech G,G1,G2 będą grupami, HG:

  • Niech a,bG. aC(b)bC(a), co zachodzi wtedy i tylko wtedy, gdy a i b komutują ze sobą.
    • Jeśli G={a}, to N(S)=C(S)=C(a).
  • Jeśli G jest abelowa, to C(H)=G oraz N(H)=G,
    • grupa G jest abelowa Z(G)=G.
  • C(H) jest zawsze podgrupą normalną N(H),
    • Z(G) jest podgrupą normalną G.
  • Z(G1×G2)=Z(G1)×Z(G2)
  • Jeśli grupa ilorazowa G/Z(G) jest cykliczna, to G jest abelowa.
  • Jeśli G jest grupą nieabelową, to jej indeks względem Z(G) jest większy od 3.
  • Jeśli X, to Z(GX)=(Z(G))X.

Uwagi

Jeżeli HG, wtedy grupa ilorazowa N(H)/C(H) jest izomorficzna z podgrupą Aut(H), grupą automorfizmów H.

Jeżeli NG(G)=G, to G/Z(G) jest izomorficzna z Inn(G), podgrupą Aut(G) zawierającą wszystkie automorfizmy wewnętrzne grupy G.

Jeżeli HG, to homomorfizm φ:GInn(G) taki, że φ(x)(g)=φx(g)=xgx1, pozwala na opisanie N(H) oraz C(H) w terminach działania grupy Inn(G) na grupie G:

  • φ(N(H)) jest stabilizatorem H w Inn(G),
  • φ(C(H))Inn(G) jest podgrupą punktów stałych H.

Zobacz też

Przypisy

Szablon:Przypisy

Bibliografia

  • A. Bojanowska, P. Traczyk, Algebra I, Skrypt WMIM, 2005.
  • Cz. Bagiński, Wstęp do teorii grup, SCRIPT, 2005, Szablon:ISBN.

Szablon:Teoria grup