Lagranżjan

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Szablon:Dopracować

Lagranżjan (inaczej funkcja Lagrange’a[1]) – gęstość funkcjonału działania S charakteryzująca właściwości mechaniczne układu fizycznego.

Mechanika klasyczna

W nierelatywistycznej mechanice klasycznej lagranżjan zdefiniowany jest wzorem:

L(q(t),q˙(t),t)=T(q(t),q˙(t),t)U(q(t),q˙(t),t),

gdzie:

Tenergia kinetyczna,
U – uogólniona energia potencjalna.

Lagranżjan ma podstawowe znaczenie w sformułowaniu zasady najmniejszego działania. Mianowicie, ruch układu w mechanice klasycznej opisywany jest za pomocą trajektorii q(t) opisującej zależność położenia układu w przestrzeni konfiguracyjnej od czasu. Zgodnie z zasadą najmniejszego działania ruch układu mechanicznego przebiega w taki sposób, że funkcjonał S nazywany działaniem, obliczony w przestrzeni wszystkich możliwych funkcji q(t), jest stacjonarny, czyli nie zmienia swojej wartości przy nieskończenie małej zmianie (wariacji) toru (np. jest tak w otoczeniu ekstremali funkcjonału). Funkcjonał ten ma postać całki po czasie:

S[q]=t0t1L(q(t),q˙(t),t)dt,

We wzorze tym L(q(t),q˙(t),t) oznacza lagranżjan, a q˙ oznacza pochodną q po czasie.

Teoria pola

W teorii pola lagranżjan jest całką po współrzędnych przestrzennych x1,x2,x3 z gęstości lagranżjanu (często nazywanej nieściśle lagranżjanem):

L=d3x(φ(xμ),μφ(xμ),xμ),

gdzie:

  • xμ=(x0,x1,x2,x3)=(x0,x)czterowektor położenia punktu w czasoprzestrzeni,
  • x0=ct – współrzędna czasowa,
  • φ(xμ) – wartość pola w punkcie czasoprzestrzeni xμ,
  • d3x+dx1+dx2+dx3,
  • μφ=(φx0,φx1,φx2,φx3)kowariantny czterowektor pochodnych cząstkowych pola.

Zobacz też

Przypisy

Szablon:Przypisy

Linki zewnętrzne

Szablon:Kontrola autorytatywna