Charakterystyka Eulera

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Charakterystyka Eulera, charakterystyka Eulera-Poincarégo[1][2]niezmiennik topologiczny[3] początkowo definiowany jedynie dla wielościanów wypukłych.

Powierzchnie wielościanów wypukłych

Najprostszy podział torusa, pozwalający obliczyć jego charakterystykę Eulera (tu W=1, K=2, S=1).

Wprowadźmy oznaczenia:

  • W – liczba wierzchołków,
  • S – liczba ścian,
  • K – liczba krawędzi.

Charakterystykę Eulera, oznaczaną tradycyjnie literą χ, dla powierzchni wielościanów wypukłych definiuje się jako[2]:

χ=WK+S.

Wielościany wypukłe spełniają twierdzenie Eulera o wielościanach, co oznacza, że zachodzi wzór:

W+S=K+2.

Charakterystyka Eulera powierzchni wielościanów wypukłych wynosi zatem 2.

Własność ta została po raz pierwszy zauważona[4] (jedynie dla brył platońskich) w 1537 roku przez Francesco Maurolico w jego nieopublikowanym manuskrypcie. Następnie, dla wielościanów wypukłych własność tę zauważył Euler. Pierwszy poprawny dowód jej prawdziwości podał Legendre[5].

Wielościany dowolne

Ta sama definicja (czyli χ=WK+S) obowiązuje także dla innych wielościanów. Każda powierzchnia wielościanu homeomorficzna z powierzchnią wielościanu wypukłego ma charakterystykę równą 2. Nie jest to prawdą dla wszystkich powierzchni wielościanów: wszystkie powierzchnie wielościanów homeomorficzne z torusem (czyli takie, przez środek których „przechodzi dokładnie jedna dziura”) mają charakterystykę równą 0.

Definicja ogólna

Niech X będzie przestrzenią topologiczną. Jej charakterystykę Eulera definiujemy jako[6]

χ(X)=i=0(1)irank(Hi(X)),

gdzie rank(Hi(X)) jest rangą i-tej grupy homologii (tj. i-tą liczbą Bettiego) przestrzeni X. Definicja ta ma sens jedynie wtedy, gdy wszystkie liczby Bettiego oraz ich suma są skończone.

W przypadku, gdy X jest skończonym CW-kompleksem, to jego charakterystyka Eulera jest równa

χ(X)=i=0(1)iki,

gdzie ki oznacza liczbę komórek wymiaru i. W szczególności, w przypadku kompleksów symplicjalnych ki oznacza liczbę i-wymiarowych sympleksów.

Powierzchnie

Aby obliczyć charakterystykę Eulera powierzchni (jak i innych, wyżej wymiarowych wielościanów) wystarczy znaleźć jej rozkład komórkowy. Np. dla sfery wystarczy jedna komórka 0-wymiarowa oraz jedna wymiaru 2. Przedstawienie sfery w postaci wielościanu wymaga co najmniej 4 ścian, 4 wierzchołków oraz 6 krawędzi.

Nazwa powierzchni Wygląd Charakterystyka Eulera
Sfera 2
Torus 0
Wstęga Möbiusa (z brzegiem) 0
Butelka Kleina 0
Płaszczyzna rzutowa rzeczywista 1
Dwie sfery (niepołączone) 2 + 2 = 4
n niepołączonych sfer 2n

Uogólnienia

  • Jeżeli X jest skończonym wielościanem, to χ(X) jest równa liczbie Lefschetza identyczności[6] idX.
  • Niech 𝒞 będzie skończoną kategorią. Tj. taką, że liczba morfizmów (a więc i obiektów) jest skończona. Oznaczmy przez A1,,An jej obiekty. Z taką kategorią możemy stowarzyszyć macierz M𝒞 wymiaru n×n, gdzie mij jest liczbą morfizmów AiAj. Jeżeli istnieją takie [x1,,xn],[x1,,xn]n, że
M𝒞[x1x2xn]=[111] oraz [x1x2xn]M𝒞=[111], to i=1nxi=i=1nxi.

Powyższą sumę nazywamy charakterystyką Eulera kategorii 𝒞. Jest ona liczbą wymierną. Jeżeli przestrzeń klasyfikująca kategorii 𝒞 jest skończonym wielościanem, to jego charakterystyka Eulera jest równa[7] χ(𝒞).

Aksjomatyzacja

Charakterystykę Eulera można zdefiniować również aksjomatycznie. Dokładniej, zredukowana charakterystyka Eulera (tj. charakterystyka minus 1) jest jedyną[8][9] całkowitoliczbową funkcją ϵ określoną na zbiorze klas homeomorfizmów skończonych wielościanów (z punktem bazowym) spełniającą warunki:

  • ϵ(X)=ϵ(A)+ϵ(X/A),
  • ϵ(𝕊0)=1,

dla dowolnej pary wielościanów AW.

Zobacz też

Przypisy

Szablon:Przypisy

Linki zewnętrzne

Szablon:Kontrola autorytatywna

  1. Red. Tomasz Szemberg, Konfiguracje prostych i stożkowych, Kraków 2015, Wydawnictwo Szkolne OMEGA, Szablon:ISBN; s. 44, Definicja 9.1.
  2. 2,0 2,1 Red. Tomasz Szemberg, Konfiguracje prostych i stożkowych, Kraków 2015, Wydawnictwo Szkolne OMEGA, Szablon:ISBN; s. 43–48.
  3. Szablon:Encyklopedia PWN
  4. M. Friedman, A History of Folding in Mathematics: Mathematizing the Margins.
  5. D.S. Richeson, Euler’s Gem: The Polyhedron Formula and the Birth of Topology, Princeton Univ. Press (2008).
  6. 6,0 6,1 E.H. Spanier, Topologia algebraiczna, Warszawa (1972).
  7. T. Leinster, The Euler characteristic of a category, Documenta Mathematica, 13 (2008) s. 21–49.
  8. Szablon:Cytuj
  9. Ch. Watts, On the Euler Characteristic of Polyhedra, Proc. Amer. Math. Soc. 13 (1962), 304-306.