Twierdzenie o rzędzie

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Szablon:Spis treści Twierdzenie o rzędzietwierdzenie algebry liniowej opisujące związek między obrazem a jądrem danego przekształcenia liniowego; bywa ono łączone z nazwiskiem Jamesa Josepha Sylvestera, ogólniejszą postacią tego prawidła jest tzw. twierdzenie o izomorfizmie, w ogólności: przekształcenie liniowe przestrzeni na jej obraz rozszczepia się.

Analogiczne twierdzenie zachodzi dla dowolnej macierzy ustalonego typu (jest ona macierzą przekształcenia liniowego między dwoma przestrzeniami liniowymi skończonych wymiarów z wybranymi bazami). W przypadku układów równań liniowych twierdzenie to opisuje postać rozwiązania ogólnego układu jednorodnego: zmienne układu można podzielić na zależne i niezależne (nie są one wyznaczone jednoznacznie, lecz liczba zmiennych danego rodzaju jest zachowana); przypadek niejednorodny opisuje twierdzenie Kroneckera-Capellego.

Twierdzenie

Szablon:Zobacz też Niech A:VW będzie przekształceniem liniowym określonym między ustalonymi przestrzeniami liniowymi V,W. Wówczas zachodzi równość

dimdomA=dimkerA+dimimA,

co oznacza się również

dimV=nullA+rankA,

gdzie dim oznacza wymiar przestrzeni (względem jej ciała skalarów), a dom, ker, im oznaczają odpowiednio dziedzinę, jądro i obraz przekształcenia liniowego, zaś null, rank, nazywane zerowością i rzędem, symbolizują wymiary jądra i obrazu (są one podprzestrzeniami liniowymi). Innymi słowy: wymiar dziedziny jest sumą wymiarów jądra i obrazu (sumie zerowości i rzędu) tego przekształcenia.

Jeżeli 𝐀 jest macierzą typu m×n, czyli o m wierszach i n kolumnach, to

n=null𝐀+rank𝐀,

gdzie null i rank oznaczają odpowiednio zerowość (wymiar jądra) oraz rząd (liczbę niezależnych liniowo kolumn) macierzy.

Dowód

Szablon:Zobacz też Niech U oznacza podprzestrzeń przestrzeni V spełniającą V=kerAU, a układ 𝐛1,,𝐛k będzie bazą U (tj. wraz z bazą kerA tworzy ona bazę V). Wówczas układ A(𝐛1),,A(𝐛k) jest bazą imA.

Generowanie
Niech 𝐰imA, wtedy 𝐰=A(𝐯) dla pewnego 𝐯, który z rozkładu na sumę prostą można jednoznacznie przedstawić w postaci 𝐯=𝐱+𝐲, gdzie 𝐱kerA oraz 𝐲U, który można z kolei wyrazić w bazie tej podprzestrzeni jako 𝐲=y1𝐛1++yk𝐛k dla pewnych skalarów y1,,yk. Stąd
𝐰=A(𝐯)=A(𝐱+𝐲)=A(𝐱)+A(𝐲)=𝟎+A(y1𝐛1++yk𝐛k)=y1A(𝐛1)++ykA(𝐛k),
co wobec dowolności 𝐰 oznacza, że układ A(𝐛1),,A(𝐛k) rozpina imA.
Liniowa niezależność
Niech
c1A(𝐛1)++ckA(𝐛k)=𝟎,
wtedy A(c1𝐛1++ck𝐛k)=0, czyli c1𝐛1++ck𝐛k należy równocześnie do U (jako kombinacja liniowa wektorów tej przestrzeni) oraz do kerA (jako element odwzorowywany w tym przekształceniu w wektor zerowy). Ponieważ jedynym wektorem wspólnym dla tych przestrzeni jest wektor zerowy (z rozkładu na sumę prostą), to c1𝐛1++ck𝐛k=𝟎, czyli
c1,,ck=0
(na mocy liniowej niezależności bazy 𝐛1,,𝐛k), co dowodzi liniowej niezależności A(𝐛1),,A(𝐛k).

Teza twierdzenia wynika wprost z obserwacji, iż dimU=dimimA=rankA i własności wymiaru dla sumy prostej.

Przypadek nieskończeniewymiarowy
Dowód uogólnia się wprost na przestrzenie nieskończonego wymiaru: jeżeli dimU=, to układ 𝐛1,,𝐛k wystarczy zastąpić dowolną bazą (𝐛i)iI przestrzeni U; jeśli dimV=, to twierdzenie to mówi, że przestrzenie kerA oraz imA nie mogą mieć jednocześnie skończonego wymiaru.

Wnioski

Szablon:Zobacz też Z twierdzenia tego można wyprowadzić szereg obserwacji:

  • izomorfizm liniowy VW przeprowadza dowolną bazę V na bazę W, gdyż wtedy dimV=dimkerA+dimimA=dim{𝟎}+dimW=dimW;
  • ponieważ z równości wymiarów dziedziny i przeciwdziedziny przekształcenia liniowego wynika, iż jest ono izomorfizmem liniowym, to w połączeniu z powyższym faktem przestrzenie linioweizomorficzne, tj. mają identyczną strukturę liniową, gdy są równego wymiaru (wymiar jest niezmiennikiem przestrzeni liniowych);
  • jeśli dla przekształcenia liniowego A:VW jest dimV=dimW<, to jest ono monomorfizmem oraz epimorfizmem, a przez to izomorfizmem; na mocy założenia i z twierdzenia o rzędzie wynika następujący ciąg równoważności:
    kerA={𝟎}nullA=0rankA=dimVrankA=dimWimA=W.

Zobacz też

Szablon:Przekształcenia liniowe