Twierdzenie Dirichleta o liczbach pierwszych

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Szablon:Inne znaczenia

Twierdzenie Dirichleta o liczbach pierwszych w postępach arytmetycznych – twierdzenie teorii liczb, które orzeka, że w każdym ciągu arytmetycznym postaci a+qn (n=0,1,2,) występuje nieskończenie wiele liczb pierwszych pod warunkiem, że (a,q)=1 (zapis (x,y) oznacza największy wspólny dzielnik liczb x i y). Dokładnie, twierdzenie to mówi, że gęstość naturalna liczb pierwszych w ciągu arytmetycznym a+qn w stosunku do wszystkich liczb pierwszych wynosi φ(q)1, gdzie φ oznacza tocjent Eulera.

Treść twierdzenia

Niech π(x;q,a) będzie funkcją zliczającą liczby pierwsze px, pa(mod q) Wówczas prawdziwa jest równość[1]

limxπ(x;q,a)logxx=1φ(q),

przy czym logx oznacza logarytm naturalny z x. Treść twierdzenia Dirichleta jest silniejsza od twierdzenia o liczbach pierwszych, które, dla porównania, oznajmia, że

limxπ(x)logxx=1.

Dowody

Oryginalny dowód twierdzenia Dirichlet przeprowadził, wykorzystując analizę miejsc zerowych L-funkcji[2].

W 1948 r. Atle Selberg przedstawił w Annals of Mathematics dowód elementarny[3], oparty na swoim wcześniejszym elementarnym dowodzie twierdzenia o liczbach pierwszych[4]. Oba bazowały na zależności

pxlogpp=logx+O(1)

(gdzie suma jest wyłącznie po liczbach pierwszych px). Selberg w swoim rozumowaniu wykorzystał funkcję θ(n), przyjmującą niezerowe wartości dla n mających 1 lub 2 dzielniki pierwsze oraz równą 0 dla wszystkich n o 3 dzielnikach pierwszych, ponadto zdefiniował wagi λd, takie, że

θ(n)=d|nλd.

W 1950 r. Harold N. Shapiro opublikował dowód oparty również na powyższej zależności asymptotycznej, korzystający jedynie z elementarnych przekształceń, charakterów Dirichleta i własności L-funkcji, niewymagający definiowania dodatkowych funkcji ani znajomości analizy zespolonej[5].

Silniejsze wyniki

Rozbieżność szeregu odwrotności

Wykorzystując rozumowanie Shapira, można wykazać zależność[1]

pxpa(mod q)1p=1φ(q)loglogx+A+O(1logx)

dla pewnej stałej A zależnej od a i q, która implikuje rozbieżność szeregu odwrotności liczb pierwszych pa(mod q), a to pociąga za sobą prawdziwość twierdzenia Dirichleta. Implikacja odwrotna nie jest trywialna i nie musiałaby być prawdziwa (tak jak np. istnieje nieskończenie wiele kwadratów liczb naturalnych, ale suma szeregu ich odwrotności jest skończona).

Twierdzenie Siegela-Walfisza

Szablon:Osobny artykuł Twierdzenie Siegela-Walfisza[6] dostarcza dokładniejszego opisu ilościowego funkcji π(x;q,a). Dokładnie twierdzenie to oznajmia, że jeśli N jest dowolnie wybraną liczbą rzeczywistą, to istnieje stała CN taka, że jeśli (a,q)=1, to dla wszystkich x takich, że q(logx)N zachodzi

π(x;q,a)=Li(x)φ(q)+O(xexp(CN2logx)).

Uogólniona hipoteza Riemanna

Szablon:Osobny artykuł Przy założeniu prawdziwości uogólnionej hipotezy Riemanna można wykazać[7], że błąd w szacowaniu π(x;q,a) spełnia zależność

|π(x;q,a)π(x)φ(q)|=O(xlog(qx)).

Twierdzenie Bombieriego-Winogradowa

Twierdzenie Bombieriego-Winogradowa opisuje zachowanie błędu w szacowaniu π(x;q,a), uśrednionego dla wielu ciągów arytmetycznych.

Jeśli A>0 oraz Q>0 są dowolnymi stałymi, a x spełnia nierówności

x(logx)AQx,

to prawdziwa jest zależność[7]

qQmax(a,q)=1maxyx|π(y;q,a)π(y)φ(q)|=O(x(logx)A).

Twierdzenie to jest znaczącym wynikiem udowodnionym z wykorzystaniem teorii sit i często może stanowić substytut dla uogólnionej hipotezy Riemanna w dowodach innych twierdzeń[8][9].

Przypisy

Szablon:Przypisy

Linki zewnętrzne

Szablon:Kontrola autorytatywna

  1. 1,0 1,1 Szablon:Cytuj
  2. Szablon:Cytuj
  3. Szablon:Cytuj
  4. Szablon:Cytuj
  5. Szablon:Cytuj
  6. Walfisz, Arnold (1936). „Zur additiven Zahlentheorie. II” [On additive number theory. II]. Mathematische Zeitschrift (niem.). 40 (1): 592–607. doi:10.1007/BF01218882. MR 1545584.
  7. 7,0 7,1 Szablon:Cytuj
  8. Szablon:Cytuj
  9. Szablon:Cytuj