Przedłużenie analityczne

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Rozszerzenie analityczne – metoda rozszerzająca dziedzinę danej funkcji analitycznej. Dzięki tej metodzie udaje się uzyskać więcej rozwiązań z funkcji, która np. w typowym rozwinięciu w szereg nieskończony jest rozbieżna lub nieciągła w zadanym początkowo otoczeniu.

Definicja

Dane są dwie funkcje analityczne określone na obszarach D1 i D2:

f1:D1V1,
f2:D2V2.

Jeśli istnieje niepusty zbiór U=D1D2 taki, że

  1. U jest obszarem,
  2. dla każdego zU zachodzi równość f1(z)=f2(z),

to można powiedzieć, że f2 jest rozszerzeniem analitycznym f1 i odwrotnie.

Zastosowanie

Popularnym sposobem na definiowanie funkcji w analizie zespolonej jest jej określenie na niewielkim obszarze, a następnie jej poszerzenie przez zastosowanie przedłużenia analitycznego. W praktyce takie rozszerzenie jest wykonywane przez ustanowienie równania funkcyjnego na niewielkiej dziedzinie, które następnie jest zastosowane do rozszerzenia dziedziny. Przykładami mogą być funkcja dzeta Riemanna[1] i funkcja Γ[2].

Początkowo zostało wprowadzone pojęcie przestrzeni nakrywającej aby zdefiniować naturalną dziedzinę przedłużenia analitycznego funkcji analitycznej. Pomysł znalezienia największego przedłużenia analitycznego funkcji doprowadził z kolei do rozwoju idei powierzchni Riemanna.

Przykład

Szereg geometryczny

Rozważmy funkcję

f1(z)=1+z+z2+=n=0zn.

W klasycznym ujęciu przedstawia ona sumę szeregu geometrycznego o ilorazie z. Z warunku zbieżności szeregu geometrycznego wynika, że funkcja jest określona tylko dla wartości:

dom(f1)=D1={z:|z|<1}.

Z drugiej strony sumę zbieżnego szeregu geometrycznego o ilorazie z możemy zapisać jako

f2(z)=11z,

która jest określona dla wszystkich liczb zespolonych z oprócz liczby 1:

dom(f2)=D2={1}.

Na obszarze D1D2=D1 obie funkcje są sobie równe, więc funkcję f2 możemy traktować jako przedłużenie analityczne funkcji f1 na obszar {1}Szablon:Odn.

Wyniki uzyskiwane za pomocą funkcji f2 teoretycznie umożliwiają obliczenie wartości szeregów rozbieżnych, np.:

11+11+=f1(1)=f2(1)=11(1)=12,
1+2+4+8+=f1(2)=f2(2)=112=1.

W takich przypadkach problemem jest odpowiednia interpretacja wyników.

Zobacz też

Przypisy

Szablon:Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Szablon:Kontrola autorytatywna