Całka Daniella-Stone’a

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Szablon:Spis treści Całka Daniella-Stone’a – model konstrukcji całki zaproponowany w 1918 przez Daniella i Stone’a jako uogólnienie teorii całki Riemanna. Obecnie większą popularnością wśród matematyków cieszy się model zaproponowany przez Lebesgue’a. Względną zaletą modelu Daniella-Stone’a jest brak bezpośredniego odwołania do aparatu teorii miary.

Definicja

Niech E będzie elementarną rodziną funkcji. Funkcjonał μE nazywamy dodatnim, jeśli dla każdej Ef0 zachodzi μ(f)0.

Funkcjonał liniowy, dodatni, monotonicznie ciągły, określony na pewnej elementarnej rodzinie funkcji E nazywamy całką Daniella-Stone’a. Funkcje z rodziny E nazywamy funkcjami elementarnymi tej całki.

Zamiast μ(f) całkę Daniella-Stone’a oznaczamy także

fdμ,Xf(x)dμ(x),(D)fdμ.

Przykłady

  • Niech X będzie przedziałem liczbowym postaci [a,b]; E=C([a,b]), tzn. E jest przestrzenią funkcji ciągłych na [a,b]. W przypadku, gdy
μ(f):=[a,b]f(x)dx,
to całka Daniella-Stone’a jest po prostu całką Riemanna.
μ(f):=n=1f(n).
  • Niech X będzie zbiorem niepustym oraz E niech będzie rodziną wszystkich funkcji rzeczywistych na X. Ponadto niech dany będzie punkt x0 ze zbioru X. Dla fE można zdefiniować μ(f):=f(x0); inne oznaczenie (por. delta Diraca), to
μ(f)=δx0(f).

Zobacz też

Bibliografia

Szablon:Całki