Liczba mierzalna

Z testwiki
Wersja z dnia 10:57, 22 kwi 2024 autorstwa imported>Tarnoob (Przypisy: szablon)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Szablon:Spis treści Liczba mierzalnanieprzeliczalna liczba kardynalna κ na której istnieje κ-zupełny niegłówny ultrafiltr. Liczba rzeczywiście mierzalna to nieprzeliczalna liczba kardynalna κ na której istnieje κ-addytywna miara, która znika na punktach i która mierzy wszystkie podzbiory κ.

Liczby mierzalne są punktem wyjściowym dla części hierarchii dużych liczb kardynalnych związanej z zanurzeniami elementarnymi V w modelu wewnętrznym M.

Rys historyczny

  • W 1905 Giuseppe Vitali podał przykład podzbioru liczb rzeczywistych który nie może być mierzalny względem żadnej przeliczalnie addytywnej miary niezmienniczej na przesunięcia (zbiór Vitalego).
  • Stefan Banach sformułował następujący problem: Czy istnieje przeliczalnie addytywna miara μ mierząca wszystkie podzbiory i znikająca na punktach.
  • W 1929 Stefan Banach i Kazimierz Kuratowski wykazali, że przy założeniu CH taka miara nie istnieje[1].
  • W 1930 Stanisław Ulam[2] wykazał, że każda rzeczywiście mierzalna liczba kardynalna jest (słabo) nieosiągalna. W tym samym artykule Ulam rozważał miary o wartościach w {0,1} wprowadzając tak pojęcie liczby mierzalnej.

Definicje

Niech κ będzie liczbą kardynalną.

  • κ-addytywna miara na κ to taka funkcja
μ:𝒫(κ)[0,1],
że
(a) μ(κ)=1, ale μ({x})=0 dla każdego xκ, oraz
(b) jeśli {Aα:α<λ}𝒫(κ) jest rodziną parami rozłącznych podzbiorów κ oraz λ < κ, to
μ(α<λAα)=α<λμ(Aα):=sup{iIμ(Ai):I jest skończonym podzbiorem λ}.
  • Filtr F podzbiorów zbioru S jest
(i) κ-zupełny jeśli przekrój mniej niż κ zbiorów z F należy do F,
(ii) filtrem głównym jeśli F={XS:AX} dla pewnego zbioru AS.

Nieprzeliczalna liczba kardynalna κ jest liczbą rzeczywiście mierzalną jeśli istnieje κ-addytywna miara na κ. Nieprzeliczalna liczba kardynalna κ jest liczbą mierzalną jeśli istnieje κ-addytywna miara na κ o wartościach w {0,1}. Jeśli

μ:𝒫(κ){0,1}

jest κ-addytywną miarą na κ, to

U={Aκ:μ(A)=1}

jest κ-zupełnym niegłównym ultrafiltrem na κ. Każdy taki ultrafiltr wyznacza też odpowiednią miarę. Zatem nieprzeliczalna liczba kardynalna κ jest mierzalna wtedy i tylko wtedy gdy istnieje κ-zupełny niegłówny ultrafiltr podzbiorów κ. (To ostatnie sformułowanie jest najczęściej używaną definicją liczby mierzalnej.)

Przykładowe własności

  • Każda liczba mierzalna jest rzeczywiście mierzalna.
  • W ZFC każda liczba rzeczywiście mierzalna jest granicą liczb słabo nieosiągalnych a każda liczba mierzalna jest liczbą silnie nieosiągalną. Zatem nie można udowodnić w ZFC że istnieją liczby rzeczywiście mierzalne. Natomiast jeśli ZF jest niesprzeczne, to także teoria „ZFC + nie istnieją liczby rzeczywiście mierzalne” jest niesprzeczna.
  • Zakładając ZF+AD:
    1. 1 jest liczbą mierzalną (a nawet filtr generowany przez cluby jest ultrafiltrem) oraz
    2. 2 jest liczbą mierzalną.
  • Jeśli istnieje liczba mierzalna, to wszystkie gry nieskończone na analityczne podzbiory 𝒩 są zdeterminowane[3].
  • Robert M. Solovay[4] udowodnił, że
(i) Jeśli κ jest liczbą mierzalną, to pewne pojęcie forsingu forsuje że
20=κ i κ jest rzeczywiście mierzalna.
(ii) Jeśli κ jest liczbą rzeczywiście mierzalną, to κ jest mierzalna w pewnym modelu wewnętrznym ZFC.
  • Jeśli κ jest liczbą mierzalną oraz 2λ=λ+ dla każdej nieskończonej liczby kardynalnej λ<κ, to również 2κ=κ+.
  • Jeśli istnieje liczba mierzalna, to każda przestrzeń Banacha ma własność Lebesgue-PIP.

Przypisy

Szablon:Przypisy

Szablon:Liczby kardynalne

  1. Banach, S.; Kuratowski, C.: Sur une généralisation du problème de la mesure. „Fundamenta Mathematicae” 14 (1929), s. 127–131.
  2. Ulam, S.: Zur Maßtheorie in der allgemeinen Mengenlehre. „Fundamenta Mathematicae” 16 (1930), s. 140–150.
  3. Martin, Donald A.: Measurable cardinals and analytic games. „Fundamenta Mathematicae” 66 (1969/1970), s. 287–291.
  4. Solovay, R.M.: Real-valued measurable cardinals. „Axiomatic set theory (Proc. Sympos. Pure Math., Vol. XIII, Part I, Univ. California, Los Angeles, Calif., 1967)”, Amer. Math. Soc., Providence, R.I., 1971, s. 397–428.