Twierdzenie Dulaca-Bendixona

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Zgodnie z twierdzeniem Dulaca każdy dwuwymiarowy autonomiczny układ dynamiczny który ma periodyczną orbitę posiada obszar zarówno o dodatniej, jak i ujemnej dywergencji wewnątrz takiej orbity (tutaj odpowiednio czerwone i zielone obszary)

Twierdzenie Dulaca-Benidxona dla układów dynamicznych głosi, że jeśli istnieje funkcja φ(x,y) (zwana funkcją Dulaka) taka że:

(φf)x+(φg)y0,

a równość zachodzi jedynie na podzbiorze miary zero w jednospójnej przestrzeni fazowej, to wtedy autonomiczny układ dynamiczny

dxdt=f(x,y),
dydt=g(x,y)

nie ma okresowych rozwiązań, które nie są punktami stałymi, w całości leżącymi wewnątrz obszaru.

Twierdzenie zostało po raz pierwszy sformułowane przez szwedzkiego matematyka Ivara Bendixona w 1901 roku i później udoskonalone przez Henriego Dulaca w 1923 roku, przy użyciu twierdzenia Greena.

Dowód

Niech φ(x,y) będzie funkcja taką, że w jednospójnym obszarze R zachodzi

(φf)x+(φg)y0

oraz że równość zachodzi na zbiorze miary zero. Niech C będzie zamkniętą trajektorią wewnątrz R, a D wnętrzem R. Korzystając z twierdzenia Greena otrzymujemy

D((φf)x+(φg)y)dxdy=C(φgdx+φfdy)=Cφ(y˙dx+x˙dy).

Ale na zachodzi C, dx=x˙dt oraz dy=y˙dt zatem całka musi być równa 0. Otrzymujemy sprzeczność. Nie istnieje taka zamknięta trajektoria C.

Bibliografia