Metody Newtona-Cotesa

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Metody Newtona-Cotesa – zbiór metod numerycznych całkowania, zwanego również kwadraturą. Nazwa pochodzi od Isaaca Newtona i Rogera Cotesa.

Przyjmujemy, że wartości funkcji f(x) są znane w równo oddalonych punktach (węzłach) xi, dla i=0,,n. Dla węzłów nierówno oddalonych od siebie maja zastosowanie inne wzory np. kwadratura gaussowska.

Jeżeli a=x0<x1<x2,<xn1<xn=brównoodległymi węzłami interpolacji funkcji f(x) (tj. xi są elementami dziedziny f, dla których znana jest wartość f(xi)=yi), to całkę:

abf(x)dx

można aproksymować całką:

abLn(x)dx

gdzie Ln(x)dx jest wielomianem interpolacyjnym Lagrange’a stopnia co najwyżej n, przybliżającym funkcję f(x) w węzłach interpolacji, tj.:

Ln(x0)=y(x0),Ln(x1)=y(x1),,Ln(xn)=y(xn)

Niech hn=ban oznacza długość kroku dzielącą dwa węzły interpolacji.

Wprowadzając zmienną t, taką że x=a+th można zapisać:

λi(x)=λi(a+th)=j=0jintjij=g(t).

Wtedy:

abLn(x)dx=abi=0nf(xi)λi(x)dx=i=0nf(xi)abλi(x)dx
x=a+th,
f(xi)=f(a+ih)
xi=a+ih
dla a=x0t=0
dla x1t=1
dla b=xnt=n
dx=(x)=1
dt=(a+th)dt=(a+th)=h=dt

Zmieniając zmienną oraz granice całkowania, otrzymuje się:

abLi(x)dx=h0ng(t)dt.

Ostatecznie, wzór Newtona-Cotesa dla n+1 równo odległych węzłów przyjmuje postać:

abf(x)dx=abLn(x)dx=i=0nf(xi)abλi(x=a+th)dx=i=0nf(xi)h0nj=0jintjijdt.

Przyjmując za Ai=h0nj=0jintjijdt (nazywane współczynnikami kwadratury Newtona-Cotesa), otrzymuje się:

abf(x)i=0nf(xi)Ai.
  • Ai=Ani
Dowód:
Ai=h0nj=0jintjijdt
Niech v=nt.
Wtedy:
dt=dv
Ai=hn0j=0jinnvjijdv=
Odwrócenie granic całkowania:
=h0nj=0jinnjv(nj)(ni)dv=
Niech (nj)=j.
=h0nj=0j(ni)njvj(ni)dv=
Po wyciągnięciu (–1) przed licznik i mianownik:
=h0nv=0v(ni)nvv(ni)vdv=Ani

Definiuje się dwa typy wzorów Newtona-Cotesa:

  • otwarte, które nie wykorzystują wartości funkcji w skrajnych punktach, oraz
  • zamknięte, wykorzystujące wszystkie wartości funkcji.

Zamknięty wzór Newtona-Cotesa rzędu n:

abf(x)dxi=0nwif(xi),

gdzie xi=hi+x0, z h (nazywanym rozmiarem kroku) równym (xnx0)/n oraz wiwagami. Wagi można wyprowadzić z wielomianów bazowych Lagrange’a. To oznacza, że zależą tylko od xi, a nie od funkcji f. L(x) wielomianem interpolacji w postaci Lagrange’a dla punktów (x0,f(x0)),(xn,f(xn))

abf(x)dxabL(x)dx=abi=0nf(xi)li(x)dx=i=0nxi1xif(xi)li(x)dx=i=0nf(xi)xi1xili(x)dxwi.

Otwarty wzór Newtona-Cotesa rzędu n:

abf(x)dxi=1n1wif(xi)

wagi znajdujemy w sposób analogiczny do powyższego.

  • Możemy skonstruować wzór Newtona-Cotesa dowolnego rzędu.
  • Niektóre wzory niskich rzędów mają swoje tradycyjne nazwy.
  • W poniższej tabeli znajdują się wzory Newtona-Cotesa typu zamkniętego.
  • Notacja fi oznacza f(xi).
Rząd Tradycyjna nazwa Wzór Błąd
1 wzór trapezów h2(f0+f1) h312f(2)(ξ)
2 wzór Simpsona h3(f0+4f1+f2) h590f(4)(ξ)
3 reguła 3/8 3h8(f0+3f1+3f2+f3) 3h580f(4)(ξ)
4 wzór Boole’a czasem błędnie[1] nazywany wzorem Bode’a 2h45(7f0+32f1+12f2+32f3+7f4) 8h7945f(6)(ξ)

Wykładnik o kroku h w wyrazie błędu pokazuje szybkość zmniejszania się błędu przybliżenia. Pochodna f w wyrazie błędu pokazuje który wielomian może być scałkowany dokładnie (tzn. z błędem równym 0). Można zauważyć, że stopień pochodnej f w oszacowaniu błędu wzrasta o 2 dla co drugiego wzoru. Liczba ξ leży pomiędzy a i b.

W poniższej tabeli znajdują się wzory Newtona-Cotesa typu otwartego.

Rząd Tradycyjna nazwa Wzór Błąd
0 wzór prostokątów 2hf1 h324f(2)(ξ)
1 3h2(f1+f2) h34f(2)(ξ)
2 4h3(2f1f2+2f3) 28h590f(4)(ξ)
3 5h24(11f1+f2+f3+11f4) 95h5144f(4)(ξ)

Warto zwrócić uwagę, że aby wzór dawał dobre przybliżenie, krok h musi być mały, co oznacza, że przedział całkowania [a,b] również musi być mały, co zazwyczaj nie jest spełnione. Z tego powodu dzielimy przedział na mniejsze podprzedziały i stosujemy metodę Newtona-Cotesa na każdym z tych podprzedziałów, a następnie dodając wyniki. Jest to metoda złożona.

Zobacz też

Przypisy

Szablon:Przypisy

Bibliografia

  • J. i M. Jankowscy, Przegląd metod i algorytmów numerycznych. Warszawa, 1981. (See Section 4.5)
  • M. Abramowitz, I.A. Stegun, eds. Handbook of Mathematical Functions with Formulas, Graphs, and Mathematical Tables. New York: Dover, 1972. (See Section 25.4.)
  • George E. Forsythe, Michael A. Malcolm, and Cleve B. Moler. Computer Methods for Mathematical Computations. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall, 1977. (See Section 5.1.)
  • William H. Press, Brian P. Flannery, Saul A. Teukolsky, William T. Vetterling. Numerical Recipes in C. Cambridge, UK: Cambridge University Press, 1988. (See Section 4.1.)
  • Josef Stoer and Roland Bulirsch. Introduction to Numerical Analysis. New York: Springer-Verlag, 1980. (See Section 3.1.)

Linki zewnętrzne