Wielomiany Hermite’a

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Wielomiany Hermite’awielomiany o współczynnikach rzeczywistych, będące rozwiązaniem równania rekurencyjnego

Hn+1(x)=2xHn(x)2nHn1(x),

przy warunkach początkowych

H0(x)=1,
H1(x)=2x.

Wielomiany Hermite’a są między innymi wykorzystywane do opisu kwantowego oscylatora harmonicznego.

Równoważne definicje

Pierwszy z tych wzorów bywa nazywany wzorem Rodriguesa[1]:

Hn(x)=(1)nex2dndxnex2
Hn(x)=2nπ(x+it)net2dt
Hn(x)=dndtnet2+2xt|t=0

Wykładnicza funkcja tworząca

Wykładniczą funkcją tworzącą wielomianów Hermite’a jest

G(x,t)=et2+2tx=n=0Hn(x)tnn!.

Innymi słowami – jeśli rozwiniemy

et2+2tx

w szereg Maclaurina względem zmiennej t, współczynnikiem przy tnn! będzie Hn(x).

Wykresy pierwszych czterech wielomianów

Wykres pierwszych czterech wielomianów Hermite’a
H0=1
H1=2x
H2=4x22
H3=8x312x
H4=16x448x2+12
H5=32x5160x3+120x
H6=64x6480x4+720x2120
H7=128x71344x5+3360x31680x.

Własności wielomianów Hermite’a

  • Hn(x) jest wielomianem n-tego stopnia.
  • dHn(x)dx=2nHn1(x),
  • H2n(0)=(1)n(2n)!n!,
  • Hn(x)=(1)nHn(x),

czyli dla n parzystego Hn(x) jest funkcją parzystą, a dla n nieparzystego – funkcją nieparzystą.

  • Hn(x)Hm(x)ex2dx=π2nn!δnm,

czyli wielomiany Hermite’a tworzą układ wielomianów ortogonalnych z funkcją wagową ex2.

Zobacz też

Przypisy

Szablon:Przypisy

Bibliografia

  • Leonard I. Schiff, Mechanika kwantowa, PWN, Warszawa 1977, s. 73.

Szablon:Kontrola autorytatywna