Funkcja Wignera

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Funkcja Wignera – w mechanice kwantowej funkcja skonstruowana z funkcji falowej dająca informacje na temat rozkładu pędu i położenia stanu kwantowego w przestrzeni fazowej i umożliwiająca bezpośrednie porównanie rozwiązań równania Schrödingera w reprezentacji położeniowej z rozwiązaniami równań Hamiltona w sensie rozkładu statystycznego gęstości prawdopodobieństwa warunków początkowych. W tym sensie wyraża ona ewolucje czasową zbioru trajektorii klasycznych odpowiadających stanowi kwantowemu zaburzonych przez mechanike kwantową jeśli tylko jest wszędzie dodatnia. Jednak w odróżnieniu od klasycznego rozkładu prawdopodobieństwa warunków początkowych w przestrzeni fazowej istnieją stany dla których przyjmuje ona ujemne wartości, tzn. nie mają one jasnego odpowiednika w klasycznym rozkładzie warunków początkowych (pojawia się ujemne prawdopodobieństwo).

Konstrukcja funkcji Wignera polega na znalezieniu takiej funkcji W(𝐫,𝐩,t), dla której

d3p W(𝐫,𝐩,t)=ψ(𝐫,t)2=ρ(𝐫,t),
d3r W(𝐫,𝐩,t)=ψ~(𝐩,t)21h3=ρp(𝐩,t).

Gęstość prawdopodobieństwa znalezienia cząstki w punkcie 𝐫 równa jest całce z funkcji W(𝐫,𝐩,t) po zmiennej pędowej, zaś gęstość prawdopodobieństwa znalezienia cząstki o pędzie 𝐩 równa jest całce z funkcji W(𝐫,𝐩,t) po zmiennej położeniowej.

Wigner zauważył, że związki te spełnia następująca biliniowa forma (definicja funkcji Wignera):

W(𝐫,𝐩,t)=1h3d3λ ψ*(𝐫λ2,t)ψ(𝐫+λ2,t)eih𝐩λ.

Funkcja Wignera zdefiniowana poprzez funkcje falowe jest użyteczna wyłącznie dla stanów czystych. Aby pozbyć się tego ograniczenia można zdefiniować funkcję Wignera w sposób ogólniejszy

W(𝐫,𝐩,t)=d3u ei𝐩𝐮𝐫12𝐮|ρ^|𝐫+12𝐮,

gdzie ρ^ jest macierzą gęstości.

Działanie funkcji Wignera widać najlepiej dla dobrze zlokalizowanyh paczek falowych mających skończony pęd np. dla cząstki swobodnej w jednym wymiarze przestrzennym ze współrzędna 𝐫=x opisanej funkcją falową ψ(x)=Neikxex22a2. Czynnik 1/2 mnożący λ pojawiający się w symetrycznym wyrażeniu podobnym do splotu funkcji ma podwójne działanie. Wykrywa duże czynniki fazowe pędu w funkcji falowej oraz skaluje gęstość przestrzenną do jej transformaty Fouriera tak aby wyprodukować prawidłową nieoznaczoność pędu. Jeśli gaussowska paczka falowa z fazą zespoloną ikx reprezentującą pęd zlokalizowana jest np. wokoło punktu x=0 wtedy jest parzysta w sensie modułu w λ tzn. |ψ(λ/2)|=|ψ(λ/2)| a znak minus z λ/2 w argumencie funkcji falowej znosi się ze sprzężeniem zespolonym * produkując całkowity czynnik fazowy pędu w 2×λ/2ik=λik. Dla x=0 funkcja Wignera jest więc transformatą Fouriera czynnika fazowego pędu pomnożonego przez przeskalowaną (poszerzoną) gaussowską gęstość przestrzenną w λ/2 więc jest też funkcją Gaussa z maksimum w okolicy wartości tego pędu. Natomiast dla skończonego x cała funkcja pomnożona jest przez gaussowską gęstość przestrzenną w x niezależną od λ co znaczy, że funkcja Wignera w przestrzeni fazowej zlokalizowana jest zarówno w około lokalizacji przestrzennej cząstki jak i lokalizacji w przestrzeni pędu, tzn. wokoło wartości pędu z czynnika fazowego. Natomiast transformata Fouriera gęstości przestrzennej nie jest kwadratem transformaty Fouriera modułu Gaussowskiej funkcji falowej dającej rozkład pędu i przed transformatą potrzebne jest jej przeskalowanie.

Dla gaussowskiej funkcji falowej cząstki swobodnej o pędzie k (=1)

ψ(x)=Neikxex22a2.

Funkcja Wignera jest po prostu dana przez

W(x,p)=2N(πa)1/2ex2a2ea2(pk)2.

czyli jest iloczynem funkcji Gaussa pędu i funkcji Gaussa położenia o rozmyciach a2 i 1/a2 jednym będącym odwrotnością drugiego (zasada nieoznaczoności Heisenberga).

Bibliografia