Elektroda antymonowa

Elektroda antymonowa – elektroda stosowana w potencjometrii jako elektroda wskaźnikowa czuła na jony wodorowe (pH), zbudowana z metalicznego antymonu (pręcik Sb), którego powierzchnia pokrywa się – wskutek utleniania w powietrzu – warstwą tlenku [[Tritlenek diantymonu|Szablon:Chem]]; elektroda jest czuła na zmiany pH w zakresie pH = 3–8Szablon:R.

Na granicy między badanym roztworem i powierzchnią elektrody ustala się równowaga:

2Sb +3Szablon:Chem2 ⇌ Szablon:Chem2 + 6Szablon:Chem2 + 6Szablon:Chem2

Klasyczne równanie Nernsta w postaci:

$E=E^0+\frac{RT}{zF}\cdot \ln \frac{\mathrm{\Pi }{a}_{\text{prod}}}{\mathrm{\Pi }{a}_{\text{sub}}}$

gdzie:

R – stała gazowa,

F – stała Faradaya,

T – temperatura, K

a – aktywności produktów i substratów w roztworze

upraszcza się w tym przypadku do postaci:

$E=E^0+0,0591\cdot \log [H^{+}]$

Możliwość uproszczenia wynika z założeń:

• aktywność reagentów stałych (Sb i Szablon:Chem) jest równa jedności,
• temperatura T = 298 K,
• stężenie jonów wodorowych jest na tyle małe, że aktywność (a) można zastąpić wartością stężenia [H⁺].

Potencjał standardowy elektrody antymonowej wynosi 0,152 VSzablon:R.

Zaletą elektrody jest łatwość przygotowanie i trwałość (używanie nie wymaga specjalnej ostrożności). Wadą jest zależność potencjału od takich czynników, jak stan powierzchni elektrody (np. sposób oczyszczania), stężenie tlenu rozpuszczonego w elektrolicie, oraz intensywność mieszania roztworu. Trudność dokładnego odtworzenia wartości potencjału nie ogranicza możliwości stosowania elektrody do obserwacji zmian potencjału E (np. zachodzących w czasie miareczkowania potencjometrycznego)Szablon:R.

Bibliografia

• Szablon:Cytuj stronę