Twierdzenie van Aubela

Z testwiki
Wersja z dnia 12:51, 7 gru 2024 autorstwa imported>WikiBayer (infobox)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Twierdzenia van Aubela – twierdzenia geometrii płaskiej przypisywane H.H. van Aubelowi. W literaturze geometrycznej określenie twierdzenie van Aubela używane jest w odniesieniu do przynajmniej dwóch różnych wyników.

Twierdzenie van Aubela dla czworokąta

Twierdzenie Aubela można stosować do wszystkich czworokątów, zarówno wypukłych, jak i wklęsłych
Twierdzenie

Przypuśćmy, że jest dany czworokąt ABCD. Po zewnętrznej stronie każdego boku tego czworokąta zbudujmy kwadrat, otrzymując kwadraty KAB, KBC, KCD i KDA (takie, że odcinek XY jest bokiem kwadratu KXY). Wówczas punkty przecięcia przekątnych kwadratów zbudowanych na przeciwległych bokach wyjściowego czworokąta wyznaczają parę odcinków równych i prostopadłych. Inaczej mówiąc, jeśli M,N,O,P są środkami kwadratów KAB, KBC, KCD, KDA (odpowiednio), to odcinki OM i NP są prostopadłe i mają tę samą długość.

Dowód

Rozważmy obrót o 90 dookoła punktu M, przy którym punkt A przechodzi na punkt B. Niech P oznacza obraz punktu P przy tym przekształceniu. Wówczas, odcinki BP i AP są równe i prostopadłe. Z tego wynika, że odcinki PD i BP są równe i równoległe, czyli czworokąt BPDP jest równoległobokiem. Niech Q będzie środkiem odcinka DB. Ponieważ jest to środek odcinka PP, zatem jest to również środek kwadratu opartego na boku PM, czyli odcinki PQ i QM są równe i prostopadłe. Analogicznie dowodzimy, że odcinki OQ i QN są równe i prostopadłe. To oznacza, że przy takim obrocie o 90 dookoła punktu Q, że punkt P przechodzi na punkt M, punkt N przechodzi na punkt O – zatem istotnie, odcinki OM i NP są równe i prostopadłe, co kończy dowód

Twierdzenie van Aubela dla trójkąta

Twierdzenie

Niech będzie dany trójkąt ABC i niech P będzie punktem przecięcia trzech prostych łączących wierzchołki trójkąta z przeciwległymi bokami (lub ich przedłużeniami). Niech proste te będą wyznaczone przez odcinki AA1, BB1 i CC1, gdzie A1BC, B1AC, C1AB. Wówczas[1]

APPA1=AC1C1B+AB1B1C.
Dowód

Niech PXYZ oznacza pole trójkąta XYZ. Trójkąty ABC i PBC mają wspólny bok, więc stosunek ich pól jest równy stosunkowi ich wysokości, a ten ostatni jest taki sam jak AA1PA1. Zachodzi więc

AA1PA1=PABCPBCP,

skąd wynika, że

APPA1=PAPC+PAPBPBCP.

Rozważając trójkąty ACC1 i BCC1, zauważamy, że mają one tę samą wysokość (opuszczoną ze wspólnego wierzchołka C), a zatem stosunek ich pól jest taki sam jak stosunek długości ich podstaw:

AC1C1B=PACC1PBCC1.

W podobny sposób otrzymujemy też

AC1C1B=PAC1PPBC1P.

Zatem

AC1C1B=PACP+PAC1PPBCP+PBC1P=PAC1PPBC1P,

a z tych równości wynika, że

(i)   AC1C1B=PACPPBCP.

Analogicznie uzasadniamy równość

(ii)  AB1B1C=PAPBPBCP.

Dodając stronami równości (i) oraz (ii), otrzymujemy

AB1B1C+AC1C1B=PAPC+PAPBPBCP=APPA1,

co należało wykazać.

Zobacz też

Przypisy

Szablon:Przypisy

Linki zewnętrzne