Wektor Poyntinga

Długość wektora Poyntinga $\overrightarrow{S}$ jest równa polu powierzchni równoległoboku wyznaczonego przez wektory $\overrightarrow{E}$ i $\overrightarrow{H}.$

Wektory Poyntinga (niebieskie), natężenia pola elektrycznego (czerwone) i natężenia pola magnetycznego (zielone) w wybranych miejscach obwodu z prądem elektrycznym.

Wektor Poyntinga – wektor określający powierzchniową gęstość strumienia mocy przenoszonej przez pole elektromagnetyczne.

Nazwany na cześć odkrywcy Johna Henry’ego Poyntinga (1852–1914).

Wektor jest określony jako iloczyn wektorowy wektorów natężeń pola elektrycznego i magnetycznego.

$\overrightarrow{S}=\overrightarrow{E}\times \overrightarrow{H},$

gdzie:

$\overrightarrow{S}$ – wektor Poyntinga,

$\overrightarrow{E}$ – natężenie pola elektrycznego,

$\overrightarrow{H}$ – natężenie pola magnetycznego.

Wielkość ta opisuje powierzchniową gęstość strumienia mocy przenoszoną przez pole elektromagnetyczne. Jednostką wektora Poyntinga w układzie SI jest $(\frac{\text{J}}{{\text{m}}^2\text{s}}=\frac{\text{W}}{{\text{m}}^2}).$

W ośrodku liniowym natężenie pola magnetycznego H jest proporcjonalne do indukcji magnetycznej B:

$\overrightarrow{B}=\mu \overrightarrow{H},$

gdzie $\mu$ – przenikalność magnetyczna ośrodka.

Wektor Poyntinga dla ośrodka magnetycznie liniowego można wyrazić wzorem:

$\overrightarrow{S}=\overrightarrow{E}\times \overrightarrow{H}=\overrightarrow{E}\times \frac{1}{\mu }\overrightarrow{B},$

gdzie:

$\mu$ – przenikalność magnetyczna.

Zobacz też

• ciśnienie promieniowania
• gęstość mocy
• twierdzenie Poyntinga