Papirus 128
Szablon:Manuskrypt infobox Papirus 128 (według numeracji Gregory-Aland), oznaczany symbolem – grecki rękopis Nowego Testamentu pisany na papirusie, w formie kodeksu. Paleograficznie datowany jest na VI lub VII wiekSzablon:R. Zawiera fragment Ewangelii Jana. Znaleziony został w Tebach, w Egipcie.
Opis
Zachowało się 6 fragmentów jednej karty kodeksu. Oryginalne karty kodeksu miały rozmiar 6,7 na 4,8 cm)[1].
Zachowany tekst Ewangelii Jana zawiera fragmenty 9,3-4 i 12,16-18. Tekst pisany jest jedną kolumną na stronę, 50 linijek na stronęSzablon:R.
Historia rękopisu
Papirus został znaleziony w klasztorze św. Epifaniusza w Tebach. Stał się znany po publikacji z 1926 roku, był jednak traktowany jako część papirusu 44 i był razem z nim przechowywany[2]. W 1995 roku Elliott i Parker zwrócili uwagę, że pochodzenie jednego fragmentu papirusu 44 nie jest pewne. Chodziło o fragment zawierający tekst J 12,12-13[3]. Późniejsze badania wykazały, że wraz z fragmentem J 9,3-4 stanowi odrębny rękopisSzablon:R.
Papirus wciągnięty został na listę papirusowych rękopisów Nowego Testamentu prowadzonej przez Institut für neutestamentliche Textforschung (INTF). Skatalogowany został pod numerem 128Szablon:R. Nie został uwzględniony w 28 wydaniu greckiego Nowego Testamentu Nestle-Alanda (NA28)Szablon:Odn.
Rękopis przechowywany jest w Metropolitan Museum of Art (Inv. 14. 1. 527) w Nowym JorkuSzablon:R.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- ↑ Szablon:Cytuj stronę
- ↑ W.E. Crum, H.G. Evelyn-White, The Monastery of Epiphanius at Thebes, Metropolitan Museum of Art, Egyptian Expedition Publications IV, (New York, 1926), pp. 120–121.
- ↑ W.J. Elliott, D.C. Parker, The New Testament in Greek IV The Gospel according to St. John, vol. I the Papyri, Leiden: Brill, 1995, 52-53.