Moc zasady
Moc zasady – ilościowa miara chemicznej „siły działania” zasad. Miarą tej mocy jest ujemny logarytm dziesiętny ze stałej dysocjacji zasady w danych warunkach temperatury i ciśnienia, oznaczany skrótem
gdzie to stała dysocjacji zasady. Im jest mniejsze, tym moc zasady jest większa.
Przykładowo dla NaOH:
- NaOH → Na+ + OH− (dysocjacja w wodzie)
Moc zasad organicznych i amoniaku
Równowaga kwasowo-zasadowa dla zasad organicznych i amoniaku ma postać[1][2][3]:
Wartości pKb można spotkać w starszej literaturze[3]. Współcześnie zamiast pKb podaje się wartości pKa (moc kwasu)[1][2][3] (oznaczane czasem jako pKBH+) dla kwasu sprzężonego BH+ danej zasady B[1]:
- Szablon:Chem2
- dla rozcieńczonych roztworów przyjmuje się i włącza je się do pKa:
Obie wartości skorelowane są wzorem:
Np. dla amoniaku pKb = 4,7 a pKa = 9,3, które to wartości dotyczą równań[1][2]:
- pKb:
- pKa:
| Związek | pKa | pKb |
|---|---|---|
| guanidyna | 13,6 | 0,4 |
| dietyloamina | 10,8 | 3,2 |
| amoniak | 9,3 | 4,7 |
| anilina | 4,9 | 9,1 |
| mocznik | 0,1 | 13,9 |
| tiomocznik | –1 | 15 |
Mocne zasady
Wartości Kb mocnych zasad w wodzie są na tyle duże (około 1013 lub wyższe), że nie daje się ich zmierzyć bezpośrednio. Można jednak porównać ich moc w rozpuszczalnikach organicznych, np. w DMSO lub acetonitrylu[4].
Mocne zasady:
- wodorotlenki litowców: LiOH, NaOH, KOH, RbOH oraz CsOH;
- wodorotlenki berylowców (bez berylu i magnezu): Ca(OH)2, Sr(OH)2 i Ba(OH)2.