Absorpcja promieniowania beta
Absorpcja promieniowania beta – proces pochłaniania promieniowania β, czyli strumienia elektronów lub pozytonów, przez substancję. Jest skutkiem oddziaływania promieniowania beta z materią: wzbudzania i jonizacji atomów, oddziaływania kulombowskiego z elektronami substancji, emisji promieniowania hamowania. Straty energii cząstek beta dzieli się zwykle na część kolizyjną (c, straconą w wyniku zderzeń) i radiacyjną (r, wypromieniowaną):
gdzie:
- – energia potrzebna na wytworzenie pary jonów,
- – liczba wytworzonych par jonów,
- – liczba atomowa pochłaniającej substancji,
- – energia cząstki β,
- – gęstość atomów substancji pochłaniającej.
Ze względu na małą masę elektronów i pozytonów, podczas absorpcji tracą one nie tylko energię, ale także zmienia się ich tor ruchu. Oznacza to, że wiązka równoległych cząstek beta po wniknięciu w substancję ulega znacznemu rozproszeniu, a każda z cząstek ma inny tor, często o bardzo różnej długości.
Tor antyelektronów (tzn. pozytonów) w normalnej substancji będzie zawsze dłuższy od toru elektronu. Jest to spowodowane jednoimiennością ładunków antyelektronu i jądra atomowego – odpychają się one powodując mniejszą utratę energii kinetycznej przez antyelektron. Pochłanianie antyelektronu w normalnej materii kończy się jego anihilacją przy zetknięciu z elektronem.