Zasada Huygensa

Ilustracja zasady Huygensa

Zasada Huygensa – zasada stosowana do określenia rozchodzenia się fali w ośrodku, mówiąca, iż każdy punkt ośrodka, do którego dotarło czoło fali, można uważać za źródło nowej fali kulistej. Wypadkową powierzchnię falową tworzy powierzchnia styczna do wszystkich powierzchni fal cząstkowych i ją właśnie obserwuje się w ośrodkuSzablon:R.

Sformułowana przez Christiaana Huygensa w 1678 roku. Fresnel uzupełnił zasadę Huygensa, dodając, że fale wytworzone przez punkty, do których dotarła fala, zwane są falami cząstkowymi, interferują ze sobą, tworząc falęSzablon:R.

Zasada Huygensa nie określa amplitudy fali. W ogólnym przypadku amplituda ta będzie zależała od geometrii układu i kierunku, w którym fala się porusza. Na przykład jeżeli na drodze fali znajdzie się przeszkoda z pojedynczym otworem, wówczas, jak zauważył Gustav Kirchhoff, amplituda fali będzie największa w tym kierunku, w którym fala pierwotnie się rozchodziła. Kirchhoff podał przybliżony wzór opisujący zmianę amplitudy $A$ w funkcji kąta $\theta$Szablon:R.

$A(\theta )=\frac{1}{2}{A}_0(1+\cos \theta ).$

Zjawisko uginania się fali na przeszkodach, wynikające z zasady Huygensa, nazywa się dyfrakcją.

• 
  Załamanie fali na granicy ośrodków wyznaczone z zasady Huygensa
• 
  Dyfrakcja fali wyjaśniona za pomocą zasady Huygensa