Odbicie lambertowskie

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Odbicie lambertowskie – odbicie rozproszone przez idealnie matową powierzchnię, opisane prawem Lamberta. Jest stosowanym w grafice komputerowej modelem oświetlenia powierzchni matowych (takich jak papier, kreda) przez światło punktowe. Było badane przez J.H. Lamberta, który wprowadził opis tego zjawiska w swojej pracy Photometria wydanej w 1760 roku[1].

Powierzchnie idealnie matowe rozpraszają światło w jednakowy sposób we wszystkich kierunkach i dlatego wydają się jednakowo jasne, niezależnie od kąta patrzeniaSzablon:Fakt.

Jeśli strumień światła ma nieskończenie mały przekrój dA, to oświetla on powierzchnię równą dAcosα, gdzie α to kąt pomiędzy wektorem normalnym N a kierunkiem L do światłaSzablon:Fakt.

Dla powierzchni matowych prawdziwe jest prawo Lamberta, które mówi, że natężenie światła docierające z powierzchni elementarnej dA do obserwatora jest proporcjonalne do cosinusa kąta pomiędzy N a kierunkiem do obserwatora. Ale pole powierzchni obserwowanej pod tym kątem jest z kolei odwrotnie proporcjonalne do cosinusa kąta (analogicznie jak to ma miejsce dla strumienia światła). Dlatego cosinusy znoszą się, co oznacza, że natężenie światła docierające do obserwatora zależy wyłącznie od cosαSzablon:Fakt.

Natężenie to wyraża się wzorem:

I=Ia+Idkdcosα,

gdzie:

Ia – natężenie światła otoczenia,
Id – natężenie światła punktowego źródła światła,
kd[0,1] określa jaki procent energii światła padającego na powierzchnię ulega odbiciuSzablon:Fakt.

Jeśli wektory N i L są znormalizowane (ich długość jest równa jeden), to równanie można zapisać używając iloczynu skalarnego:

I=Ia+Idkd(NL).

Jeśli odległość światła od obiektów jest bardzo duża (dąży do nieskończoności), wówczas kąt pomiędzy N a L jest praktycznie stały. Wówczas takie światło nazywa się kierunkowymSzablon:Fakt.

Zobacz też

Przypisy

Szablon:Przypisy