Namiotnik żółtouszny

Szablon:Zwierzę infobox Namiotnik żółtousznySzablon:R (Uroderma bilobatum) – gatunek ssaka z podrodziny owocnikowców (Stenodermatinae) w obrębie rodziny liścionosowatych (Phyllostomidae).

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1866 roku niemiecki zoolog Wilhelm Peters nadając mu nazwę Uroderma bilobatumSzablon:R. Holotyp pochodził z São Paulo, BrazyliiSzablon:R; jednak badania przeprowadzone w 2017 wykazały, że holotyp odłowiono najprawdopodobniej we wschodniej Brazylii, być może w stanie BahiaSzablon:R.

Obecna koncepcja taksonomiczna jest bardziej ograniczona przez uznanie U. convexum i U. davisi za ważne gatunkiSzablon:R. Podgatunki różnią się głównie wielkością, a rewizja taksonomiczna przy użyciu technik molekularnych może zmienić ich statusSzablon:R. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World rozpoznają trzy podgatunkiSzablon:R. Podstawowe dane taksonomiczne podgatunków (oprócz nominatywnego) przedstawia poniższa tabelka:

Podgatunek	Oryginalna nazwa	Autor i rok opisu	Miejsce typowe
U. b. thomasi	Uroderma thomasi	K. Andersen, 1906	Bellavista (Szablon:Współrzędne), na wysokości 1400 m n.p.m., BoliwiaSzablon:R.
U. b. trinitatum	Uroderma bilobatum trinitatum	W.B. Davis, 1968	Caparo, na wysokości Szablon:Konwerter, Coronie, Trynidad, Trynidad i TobagoSzablon:R.

Etymologia

• Uroderma: Szablon:Gr. oura „ogon”; δερμα derma, δερματος dermatos „skóra”Szablon:R.
• bilobatum: nowołac. bilobatus „dwupłatkowy”, od bi- „dwu-”, od bis „dwa razy, podwójny”; nowołac. lobatus „płatkowy”, od łac. lobus „płatek”, od gr. λοβος lobos „płatek ucha”Szablon:OdnSzablon:Odn.
• thomasi: Michael Rogers Oldfield Thomas (1858–1929), brytyjski zoologSzablon:R.
• trinitatum: Trynidad (późnołac. Trinitas „Święta Trójca”, od łac. trini „troje razem”, od tres „trzy”), Trynidad i Tobago.

Zasięg występowania

Namiotnik żółtouszny zamieszkuje lasy i plantacje Ameryki Południowej zamieszkując w zależności od podgatunkuSzablon:R:

• U. bilobatum bilobatum – Kolumbia i Wenezuela (na wschód od Andów) oraz Gujana na południe do Brazylii (na północ od Minas Gerais i Mato Grosso do Sul). Obserwacje z południowej (Parana) i południowo-wschodniej Brazylii (stany Rio de Janeiro i São Paulo) są błędne.
• U. bilobatum thomasi – Ekwador, Peru i Boliwia wzdłuż wschodniego zbocza Andów.
• U. bilobatum trinitatum – Trynidad.

Morfologia

Długość ciała 55–71 mm, ogon niewidoczny, długość ucha 12–21 mm, długość tylnej stopy 9–16 mm, długość przedramienia 39,3–44,6 mm; masa ciała 13,7–22 gSzablon:R. Wzór zębowy: I $\frac{2}{2}$ C $\frac{1}{1}$ P $\frac{2}{2}$ M $\frac{3}{3}$ = 32Szablon:R. Kariotyp wynosi 2n = 42 i FN = 50, z pięcioma parami submetacentrycznych i 15 parami akrocentrycznych autosomówSzablon:R. Chromosom X jest subtelocentryczny, a chromosom Y jest submetacentrycznySzablon:R.

Ekologia

Tryb życia

Namiotnik żółtouszny jest nadzwyczaj aktywny podczas dnia w stosunku do innych gatunków nietoperzy. Wynalazł prostą, ale skuteczną metodę zapewnienia sobie schronienia przez palącym słońcem: wygryza mianowicie półkolisty szereg dziur w wachlarzowym liściu palmy, co powoduje załamanie zewnętrznej części liścia, dzięki czemu powstaje schronienie bardzo podobne do namiotu. Nietoperze te opuszczają ową kryjówką w poszukiwaniu dojrzałych owoców. W jednym „namiocie” może przebywać od 20 do 80 osobników.

Rozmnażanie

Ciężarne samice budują specjalne „izby położnicze”, w których pomiędzy lutym a kwietniem na świat wydają młode. Pozostają w tych kryjówkach do czasu, aż młode nauczą się latać. W tym czasie samce żyją samotnie bądź w niewielkich grupkach, łącząc się ponownie we wspólne zgrupowanie dopiero po przestaniu ssania przez młode mleka.

Bibliografia

• Szablon:Jaeger1944
• Szablon:The Key to Scientific Names