Kodeks 087

Z testwiki
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Szablon:Wyróżnienie Szablon:Manuskrypt infobox Kodeks 087 (Gregory-Aland no. 087), ε 27 (von Soden)[1] – grecki kodeks uncjalny Nowego Testamentu na pergaminie, paleograficznie datowany na VI wiek. Dwie karty kodeksu przechowywane są w Rosyjskiej Bibliotece Narodowej w Petersburgu, pozostałe w Klasztorze Świętej Katarzyny na SynajuSzablon:Odn. Rękopis zachował się we fragmentarycznej kondycji, poszczególne jego partie odkrywane były kilkakrotnie na Synaju.

Rękopis cytowany jest w krytycznych wydaniach greckiego Nowego Testamentu, a jego tekst zaliczany jest do II kategorii Alanda.

Opis

Do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie 3 karty kodeksu (34 na 26 cm), klasyfikowanych jako 087, z tekstem Ewangelii Mateusza (1,23-2,2; 19,3-8; 21,19-24) Ewangelii Jana (18,29-35). Tekst pisany jest jedną kolumną na stronę, 18 linijek w kolumnieSzablon:Odn. Litery są wielkie i grube[2], kształty liter są podobne do Codex Petropolitanus Purpureus[3]. Według J. Rendel Harrisa oryginalny kodeks musiał być pięknym rękopisem[2].

Tekst dzielony jest według Sekcji Ammoniusza, których numery umieszczono na marginesie tekstu, wraz z odniesieniami do Kanonów Euzebiusza, w czerwonym kolorzeSzablon:Odn.

Stosuje inicjały, punktację, dierezę, stosuje skróty. Zawiera błędy itacyzmu (np. εχεται zamiast εχετε)[2]. Akcenty zostały dodane przez późniejszą rękęSzablon:Odn.

Tekst

Gregory uznał, że kodeks przekazuje „dobry tekst”Szablon:Odn (tzn. wartościowy z punktu widzenia historii tekstu Nowego Testamentu), według Scrivenera jest bliski dla kodeksu N[4]. Kurt Aland grecki tekst kodeksu zaklasyfikował do kategorii II, a to oznacza, że reprezentuje on aleksandryjską tradycją tekstualną, z pewnymi naleciałościami obcych tradycji tekstualnychSzablon:Odn. Jednak w wydaniu Nestle-Alanda, w którym kodeks cytowany jest 11-krotnie, warianty kodeksu są zawsze zgodne z tradycją bizantyjską. Zaliczenie kodeksu do II kategorii Alanda jest więc niejasne[4].

W Mt 1,24 przekazuje wariant διεγερθεις zamiast εγερθεις; wariant jest wspierany przez C D L W f13 33Szablon:Odn.

Mt 1,25 υιον ] τον υιον αυτης τον πρωτοτοκον (syna jej pierworodnego) – wariant wspierany przez 04, 05, 019, 032, f13Szablon:Odn.

W Mk 12,33 zawiera dodatek και εξ ολης της ψυχης (z całej duszy) obcy dla aleksandryjskiej tradycji tekstualnej. Dodatek ten zawiera też Kodeks Aleksandryjski, rękopisy rodziny Ferrara oraz rękopisy tradycji bizantyńskiejSzablon:Odn.

Historia

Tischendorf datował kodeks na VI wiek[3], Harris na VI wiek. Obecnie INTF datuje rękopis na VI wiek[5].

Kodeks został odkryty przez arcybiskupa Porfiriusza (Uspienskiego), podczas jego wizyty na Synaju. Przywiózł on jedną kartę kodeksu do Petersburga w 1858 roku (zawiera tekst J 18,29-35). Inną kartę kodeksu przywiózł Tischendorf w 1859 roku (zawiera tekst Mt 21,19-24)Szablon:Odn. Tischendorf zbadał przywiezioną przez siebie kartę i sporządził krótki jej opis[6]. Tischendorf cytuje kodeks w VII wydaniu swego Nowego Testamentu (oznacza przy pomocy siglum N)[3]. Kartę tę badał następnie Eduard de Muralt, który zacytował dwa jej warianty tekstowe (ΧΧΙ,19 – ΧΡΗΜΑΗΣΥ ΚΕΚΑΙ; 23 – ΥΜΙΝΕΡΩ ΕΝ ΠΟΙΑ)[7].

F. H. A. Scrivener oznaczał fragment petersburski przy pomocy siglum ΘcSzablon:Odn. Gregory w 1908 roku dał mu siglum 087[1]. Partię petersburską ponownie zbadał Kurt Treu w 1966 roku[8]. Po dziś dzień przechowywana jest w Rosyjskiej Bibliotece Narodowej, a jej poszczególne karty, noszą numery katalogowe „Gr. 12" oraz „Gr. 278”[5].

W grudniu 2000 i styczniu 2001 David C. Parker dokonał transkrypcji fragmentu petersburskiej partii, zawierającego tekst Ewangelii Jana (18,29-35) w oparciu o fotografie przechowywane przez INTF. W czerwcu 2001 Parker porównał transkrypcję z rękopisem[9]. Partię petersburską ponownie badał Pasquale Orsini (wyłącznie z paleograficznego punktu widzenia)[10].

J. Rendel Harris w 1899 roku odkrył na Synaju inny fragment tego rękopisu[11]. Karta została później skatalogowana jako 092b, zawiera tekst Ewangelii Marka (12,32-37). J. Rendel Harris opublikował jego tekst w 1890 roku[12]. Początkowo oznaczany był przy pomocy siglum ℸ11Szablon:Odn. W 1908 Gregory dał mu siglum 092Szablon:R. Później okazało się, że Harris błędnie uznał dwie różne karty za ten sam rękopis. 092 oznakowano nowymi siglami – 092a i 092b. 092b należał do 087, natomiast 092a należał do 089[4].

Kolejny fragment rękopisu odkryty został przez Irving Alan Sparks, który badał lekcjonarz ℓ 852 (Gregory-Aland). Fragment zawiera tekst Ewangelii Mateusza (1,23-2,2), włączony został później do lekcjonarza i był traktowany jako jego część[13]. Przechowywany jest w Klasztorze Świętej Katarzyny (Gr. 218) na SynajuSzablon:OdnSzablon:R.

Ponownie na Synaju, wśród tekstów syryjskich, odkryto trzy kolejne karty kodeksu z tekstem Ewangelii Jana 19,24-26; 20,17-20; 21,20-23. Partia ta trzymana jest w bibliotece klasztornej pod numerem Syr. 1018Szablon:R.

Rękopis cytowany jest w krytycznych wydaniach greckiego tekstu Nowego Testamentu, zarówno jako 087, jak i 092a (NA26Szablon:Odn, NA27Szablon:Odn, UBS3Szablon:Odn, UBS4Szablon:Odn). 27 wydanie Nestle-Alanda (NA27), które wśród greckich rękopisów NT wprowadziło rozróżnienie na świadków I i II rzędu, cytuje go jako świadka I rzęduSzablon:Odn.

Zobacz też

Przypisy

Szablon:Przypisy

Bibliografia

Krytyczne wydania NT
Listy i katalogi rękopisów
Introdukcje do krytyki tekstu NT
Inne

Linki zewnętrzne

Szablon:Kodeksy majuskułowe

  1. ↑ 1,0 1,1 Szablon:Cytuj książkę
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Szablon:Cytuj książkę
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Szablon:Cytuj książkę
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Szablon:Cytuj stronę
  5. ↑ 5,0 5,1 Szablon:Cytuj
  6. ↑ Szablon:Cytuj książkę
  7. ↑ Eduard de Muralt, Catalogue des manuscrits grecs de la Bibliothèque impériale publique (Petersburg 1864) 12, p. 8.
  8. ↑ Szablon:Cytuj książkę
  9. ↑ Szablon:Cytuj książkę
  10. ↑ Szablon:Cytuj książkę
  11. ↑ Szablon:Cytuj książkę
  12. ↑ Szablon:Cytuj książkę
  13. ↑ Szablon:Cytuj pismo
Źródło: „https://pl.wiki.beta.math.wmflabs.org/w/index.php?title=Kodeks_087&oldid=6620”