Antyrezonans
Antyrezonans – zjawisko zachodzące w układzie sprzężonych oscylatorów, w którym dla pewnych zakresów częstotliwości amplituda drgań jednego z oscylatorów jest wyraźnie mniejsza od amplitudy drgań tego oscylatora dla innych częstotliwości[1]. Częstotliwości dla których zachodzi to zjawisko nazywa się częstotliwościami antyrezonansowymi. W niektórych przypadkach amplituda drgań w antyrezonansie może spaść prawie do zera.
Antyrezonans stosowany jest do ochrony przed drganiami układu pochodzącymi od zewnętrznej siły wymuszającej i interakcji z innymi oscylatorami.
Nazwę utworzono przez analogię do rezonansu.
Antyrezonans może wystąpić we wszystkich typach systemów sprzężonych oscylatorów, w tym mechanicznych, akustycznych, elektromagnetycznych i kwantowych. Ma ważne zastosowanie w charakteryzacji złożonych układów sprzężonych. Stosowanie urządzeń wykorzystujących zjawisko antyrezonansu nosi nazwę dynamicznej eliminacji drgań.
Antyrezonans masy na sprężynie
Antyrezonans występuje w układzie złożonym z masy głównej na sprężynie do którego dołączona jest szeregowo, zwykle mniejsza masa dodatkowa na sprężynie Jeżeli masa główna poddana jest wymuszeniu harmonicznemu o częstości to masa ta pozostaje w spoczynku, a drgania wykonuje tylko masa dodatkowa (w przypadku braku tłumienia w układzie).
Amplituda drgań masy dodatkowej, drgającej w antyrezonansie z masą główną, wynosi gdzie jest amplitudą siły wymuszającej drgania masy głównej.
Istotą zjawiska antyrezonansu jest działanie na masę główną dwu sił równych co do wartości, ale przeciwnie skierowanych: zewnętrznej siły wymuszającej i siły bezwładności drgającej masy dodatkowej