Eutektyka

Rys. 1. Wykres równowagi fazowej w układzie Fe–Fe₃C
Eutektyka: 4,3% C (ledeburyt)
Temperatura przemiany eutektycznej: 1148 °C

Eutektyka (eutektyk, mieszanina eutektyczna) – mieszanina dwóch lub więcej faz o określonym składzie, która wydziela się z roztworów ciekłych w pewnej temperaturze, zwanej temperaturą eutektyczną. Mieszanina ta jest produktem przemiany eutektycznej. Nazwa wywodzi się z greckiego słowa eutektos, co znaczy „łatwo topliwy”.

Ogólne informacje

W większości przypadków temperatura eutektyczna jest niższa od temperatury krzepnięcia czystych składników. Wykorzystuje się to przy topieniu i przerabianiu materiałów trudno topliwych, na przykład mechaniczne złączenie materiałów doprowadza do dyfuzyjnego utworzenia eutektyki. Kryształy eutektyki są czystymi kryształami składników lub roztworami stałymi o różnych składach. Eutektyki są stałymi odpowiednikami mieszanin azeotropowych^{potrzebne źródło}.

Dużo uwagi poświęcono badaniom stopów eutektycznych – liczne po zakrzepnięciu w odpowiednich warunkach tworzą regularną drobnodyspersyjną strukturę, w której jedna z faz występuje w postaci płytek lub włókien. Eutektykę można uznać za kompozyt in situ, jeżeli wystąpi szczególne przestrzenne rozmieszczenie faz o różnych właściwościach. Stopy eutektyczne charakteryzują się niskimi temperaturami topnienia i dobrymi własnościami lejnymi.

Na rysunku 1 przedstawiono wykres fazowy z modelowym przykładem eutektyki stopów Fe–C, zwanej ledeburytem.

Rodzaje eutektyk

Rys. 2. Schemat podstawowych typów eutektyk:
A – eutektyka płytkowa
B – eutektyka prętowa
C – eutektyka globularna
D – eutektyka iglasta

W zależności od kształtu i rozmieszczenia dwu faz stałych tworzących eutektykę rozróżnia się mieszaniny:

• globularne (o kulistym ziarnie),
• iglaste,
• płytkowe,
• prętowe (słupkowe).

Na rysunku 2 przedstawione są graficznie różne typy eutektyk.

Ocena morfologii eutektyk jest sprawą umowną. W zależności od wybranej techniki obserwacyjnej dla tego samego zgładu można określić różne typy eutektyki. Nie do końca również poznane są przyczyny powstawania konkretnego typu mieszaniny.

Z punktu widzenia osiągnięcia minimum swobodnej energii powierzchniowej najkorzystniejszą jest eutektyka globularna. W rzeczywistości liczne, rozproszone cząstki fazy globularnej muszą wielokrotnie zarodkować, co wymaga znacznego przechłodzenia.

Eutektyki prętowe i płytkowe mogą wzrastać przy niskich wartościach przechłodzenia. Ich powierzchnia międzyfazowa jest dużo większa od eutektyk globularnych i iglastych, toteż pojawia się większy czynnik energetyczny hamujący krystalizację.

Jeżeli jedna z faz w eutektyce charakteryzuje się znaczną anizotropią prędkości wzrostu, to rośnie w określonym kierunku krystalograficznym znacznie szybciej od osnowy i zarodkuje wielokrotnie. Taki mechanizm wzrostu promuje powstanie eutektyki iglastej.

Ogólnie na morfologię eutektyk mają wpływ poniższe czynniki:

• wielkość przechłodzenia
• proporcje ilościowe faz
• anizotropia własności faz
• objętość właściwa
• współczynnik rozdziału
• przewodność cieplna faz.

Krzepnięcie eutektyk

Wzrost kryształów w eutektykach jest zasadniczo podobny do wzrostu w stopach jednofazowych. Sterowanie gradientem temperatury i prędkością wzrostu pozwala zachować płaski front krystalizacji, a fluktuacje prędkości wzrostu prowadzą do zmian składu i struktury na kierunku tegoż wzrostu. Podczas takiego krzepnięcia domieszka jest wypychana do cieczy i dyfunduje zarówno w kierunku wzrostu, jak i w kierunku do niego poprzecznym.

Krzepnięcie eutektyk płytkowych i prętowych

Krzepnięcie cieczy o składzie eutektycznym rozpoczyna się heterogenicznym zarodkowaniem jednej z faz, na przykład $\alpha$ (bogata w składnik A). Powoduje to jednoczesne wzbogacanie się w składnik B cieczy przed frontem przemiany. W przechłodzonych obszarach cieczy na fazie $\alpha$ zarodkuje faza $\beta .$ Tworzenie się fazy $\beta$ powoduje z kolei wzbogacanie cieczy w składnik A, co sprzyja dalszemu wzrostowi kolejnych kryształów fazy $\alpha$ wzdłuż wydzieleń fazy $\beta .$ Taka mieszanina eutektyczna składa się z ułożonych na przemian płytek lub prętów faz $\alpha$ i $\beta .$ Gdy udział objętościowy fazy $\beta$ jest większy od $1/\pi ,$ eutektyka ma zwykle budowę płytkową. W przeciwnym przypadku tworzą się prętowe wydzielenia fazy $\beta$ w osnowie fazy $\alpha .$

Krzepnięcie cieczy o składzie eutektycznym może również polegać na ciągłym heterogenicznym zarodkowaniu i wzroście obu faz. Jedna faza (np. $\alpha$) zarodkuje, powodując wzbogacenie cieczy w składnik B i sprzyjając zarodkowaniu fazy $\beta$ w sąsiedztwie. Faza $\beta$ zarodkuje zupełnie niezależnie, nie wykazując uprzywilejowanej orientacji krystalograficznej w stosunku do istniejącej w innym miejscu fazy $\alpha$.

Krzepnięcie eutektyk globularnych i iglastych

Krystalizacja eutektyk może być zapoczątkowana stałym heterogenicznym zarodkowaniem jednej z faz w cieczy przed frontem krystalizacji. Osnowa krystalizuje niezależnie z cieczy, w której istnieją już wydzielenia drugiej fazy. Mają one w stosunku do osnowy przypadkową orientację krystalograficzną. Eutektykę globularną uzyskuje się w wyniku wzrostu izotropowego, a eutektykę iglastą w wyniku anizotropowego wzrostu wydzieleń.

Prędkość wzrostu eutektyk płytkowych

Problematyka

Problematyka wzrostu eutektyk płytkowych wymaga rozwiązania dwu zagadnień:

• wpływ energii powierzchni międzyfazowej na temperaturę eutektyczną
• rola strumieni dyfuzyjnych towarzyszących równoczesnemu wzrostowi faz.

$\mathrm{\Delta }{G}_{V(S)}=\mathrm{\Delta }{G}_{V(\mathrm{\infty })}+\frac{{\gamma }_{\alpha \beta }\cdot A_{\alpha \beta }}{V},$

$\mathrm{\Delta }{G}_{V(S)}=\mathrm{\Delta }{G}_{V(\mathrm{\infty })}+\frac{2{\gamma }_{\alpha \beta }}{S},$

gdzie:

$\mathrm{\Delta }{G}_{V(S)}$ – zmiana swobodnej energii objętościowej w przypadku skończonych odległości międzypłytkowych [J/m³],

$\mathrm{\Delta }{G}_{V(\mathrm{\infty })}$ – zmiana swobodnej energii objętościowej w przypadku nieskończenie dużych odległości międzypłytkowych [J/m³],

${\gamma }_{\alpha \beta }$ – energia powierzchni międzyfazowej [J/m²],

$V$ – objętość jednostkowa eutektyki [m³],

$A_{\alpha \beta }$ – powierzchnia międzyfazowa $\alpha \beta$ [m²],

$S$ – odległość pomiędzy środkami płytek eutektyki [m],

$2/S$ – powierzchnia międzyfazowa $\alpha \beta$ przypadająca na jednostkę objętości eutektyki [1/m].

Rozwiązanie

Uzyskanie eutektyki o skończonych odległościach międzypłytkowych wymaga obniżenia temperatury poniżej temperatury eutektycznej. Krzepnięcie nie może się odbywać przy temperaturze eutektycznej, ponieważ powodowałoby to powstawanie eutektyki o nieskończenie dużych odległości międzypłytkowych.

Clarence Zener rozwiązał problem wpływu parametrów procesu na wielkość odległości międzypłytkowych przez założenie, że realizowane w danych warunkach odległości międzypłytkowe to takie, które maksymalizują prędkość wzrostu. Opisuje to poniższa relacja:

$R_{\alpha }=\frac{D_L\mathrm{\Delta }{c}_0}{4\eta (c_{\alpha -L}-c_{L-\alpha })\cdot S^{*}},$

gdzie:

$R_{\alpha }$ – prędkość wzrostu fazy $\alpha$ [m/s],

$D_L$ – współczynnik dyfuzji z cieczy do płytki fazy $\beta$ [m²/s],

$\mathrm{\Delta }{c}_0$ – maksymalna różnica stężeń w fazie ciekłej przed frontem rosnących płytek [%],

$\eta$ – stała proporcjonalności,

$S^{*}$ – krytyczna odległość międzypłytkowa [m],

$(c_{\alpha -L}-c_{L-\alpha })$ – ilość składnika B wypchniętego do cieczy [%].

Krytyczna odległość międzypłytkowa dana jest wzorem:

$S^{*}=-\frac{2{\gamma }_{\alpha \beta }}{\mathrm{\Delta }{G}_{V(\mathrm{\infty })}}.$

Czynniki wpływające na prędkość wzrostu płytek

Jeżeli prędkość wzrostu nagle zwiększy się, odległości międzypłytkowe będą zbyt duże w porównaniu ze średnimi drogami dyfuzji domieszki. Nadmiar substancji gromadzi się przed frontem krystalizacji szerszej płytki lub obiema, obniżając temperaturę procesu.

Prędkość wzrostu płytek silnie zależy od wielkości przechłodzenia $\mathrm{\Delta }T$:

$R\propto (\mathrm{\Delta }T{)}^2.$

Przykłady

• nadprzewodniki
• materiały odporne na pełzanie
• skomplikowane odlewane elementy maszyn i konstrukcji
• stopy odlewnicze na bazie aluminium, krzemu oraz żeliwa
• stopy do lutowania miękkiego na bazie cyny, ołowiu, srebra i złota
• stopy do lutowania twardego, gdy z powodu destrukcyjnego wpływu dyfuzji niemożliwe jest uzyskanie innego typu połączenia
• stopy dla systemów przeciwpożarowych (np. stop Wooda, stop Fielda)
• nietoksyczne zamienniki rtęci (np. galinstan)
• stopy na bazie sodu i potasu (NaK) używane jako chłodziwo w reaktorach na prędkich neutronach
• stopy Cd–Pb, Bi–Cd i Bi–Zn wykazujące silną anizotropię właściwości elektrycznych, w szczególności oporności.

Zobacz też

• eutektoid
• perytektoid
• perytektyka
• punkt eutektyczny
• stop Lichtenberga
• stop Newtona
• stop Rosego